நெருடிய நெருஞ்சி-25

பஸ் மட்டுநிறுத்தியதும் எனக்கும் முகத்தில் கலவரரேகைகள் என் முகத்தில் எட்டிப்பார்க்கக் கொடுக்குக் கட்டின . நான் அணிந்திருந்த கருங்கண்ணாடி அவைகளை ஓரளவு மறைத்துக் கொண்டிருந்தது . பஸ்சினுள் ஏறிய படைவீரன் , எல்லோரையும் இறங்கி சோதனைச்சாவடிக்குப் போகச்சொல்ல முதலே , நானும் மனைவியும் எமது முக்கிய கோப்புகளை எடுத்துக்கொண்டு பஸ் நடத்துனருடன் சோதனைச் சாவடியை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினோம்.அங்கே அடையாளத்தைத் தொலைத்தவர்களிடம் அடையாளம் பார்பதற்காக பச்சை உடைகள் இருந்தார்கள் . மக்கள் வரிசைகட்டி நின்றார்கள் . ஒருவேளை இவர்களுக்கு வரிசைகட்டி நின்று பழகிவிட்டதோ . மக்கள் வரிசை சிற்ரெறும்பாக ஊர்ந்தது . எனக்கு வெய்யில் வெக்கையும் , மனவெக்கையும் , சேர்ந்து உடல் கொதித்தது . எங்களை ஏற்றி வந்த பஸ் சோதனைச் சாவடியின் மறுபக்கம் போய் , வவுனியா போகும் பக்கம் தனது முகத்தைத் திருப்பியவாறு நின்றது . எங்கள் முறை வந்ததும் என் மனைவி தனது எம்ஓடி பாஸ் ஐக் காட்டிவிட்டு பாதுகாப்பு சோதனைக்குப் போய்விட்டா . நான் எனது கடவுச்சீட்டையும் , எம்ஓடி பாஸ் ஐயும் கொடுத்தேன் . அந்த அதிகாரி எனது கடவுச்சீட்டை நோண்டுவதிலேயே குறியாக இருந்தான் . இவன் எனது கடவுச்சீட்டில் பூராயம் பார்த்துக்கொண்டிருக்க , எமது பஸ் என்னை விட்டு விட்டு ஓடி கண்டிவீதியில் தாவியது . நான் கோபத்தில் அந்த அதிகாரியிடம் பஸ வெளிக்கிடுவதை சொல்லி என்னை விடும்படி சொன்னேன் . அவனோ வீதி தடையில் நின்ற மந்திக்கு பஸ்சை நிப்பாட்டும்படி தொலைதொடர்புக் கருவியால் செய்தி அனுப்பினான் . பஸ்சினுள் மனைவியும் , இங்கு நானும் அல்லாதுப் பட்டோம் . ஒருவாறு எனது பாதுகாப்பு பரிசோதனைகளை முடித்துக்கொண்டு நொந்த மனதுடன் பஸ்சை நோக்கி நடந்தேன் . எல்லோரும் என்னையே பார்த்தார்கள் . இதே மண்ணில் பிறந்து வளர்ந்து , வெளிநாட்டுக்காறன் என்ற முத்திரையுடன் பஸ்சைநோக்கி மனம் முட்ட வலியுடன் விரைந்தேன் . அங்கு நான் முன்பு கொழும்பில் இருந்து வந்தபொழுது , அந்த தனியார் பஸ்சில் இருந்த எல்லோரும் வெறுப்புடன் பார்த்தது போல் இல்லாமல் , இந்த பஸ்சில் எல்லோரும் அனுதாபத்துடன்,

"ஏதும் பிரச்சனையே தம்பி "?

என்று கேட்டார்கள் . நான் சிரிப்புடன் அவர்களை மினைக்கெடுத்தியதிற்கு மன்னிப்புக் கேட்டவாறே , எனது இருக்கையில் இருந்தேன் . எனக்கு நாக்கு வறட்டியது . மனைவியிடம் இருந்த தண்ணிப் போத்தலை வாங்கி வாயில் கவிட்டேன் . பஸ்சும் இந்தக் கிரகங்களின் பிடியில் இருந்து விடுபட்ட புழுகத்தில் கண்டி வீதியில் கடுகியது . பஸ்சினுள் மீண்டும் எண்பதுகள் ஒலிக்கத்தொடங்கியது . என்மனம் அதில் லயிக்கவில்லை எனது கண்கள் என் மண்ணைக் களவெடுத்தது . வீதியின் இருமருங்கிலும் கண்ணுக்கெட்டியதூரம் வரை வறண்ட பூமியில் சிறு சிறு திட்டுக்களாகப் பசுமை எட்டிப்பார்த்தது.எல்லோருக்குமே உலை பொங்கப்பண்ணிய பூமி இன்று மீட்பாரின்றி அனாதையாக நின்ற காட்சி என்னுள் ஏதோ செய்தது . ஓருகாலத்தில் வேலையற்றோருக்கான ஐந்தேக்கர் திட்டத்தில் ஒருசிலரே ஆர்வப்பட்டார்கள் . வெள்ளை உடுப்புகளின் வழித்தோன்றல்களான தாங்கள் காடுகள் வழியே போய் கஸ்ரப்படுவதா என்ற மிதப்பு . அரசியல் செல்வாக்கு உள்ளவர்களும் , வன்னியின் மைந்தர்களுமே எல்லையில் இருந்த காட்டைக் களனியாக்கி சிங்கங்களின் சீண்டலுக்கும் பதில் சொல்லி , மற்றையவர்களையும் வாழவைத்தார்கள் . ஆனால் இன்று அந்த மைந்தர்களையே வியாபாரப்பொருளாகவும் , காட்சிப்பொருளாகவும் , மாற்றியவர்களை நினைக்க , எரிகின்ற மனதிற்கு விறகு எடுத்து வைத்த மாதிரி இருந்தது . பஸ் வவுனியாவை நெருங்குவறகு அறிகுறியாக வீதியின் இருபக்கமும் அடர்ந்த குடிமனைகள் போட்டி போட்டு முத்தமிட்டன . நானும் அவைகளை கணக்கில் எடுத்துக்கொண்டு வந்தேன் . எனது உடைகள் வியர்வையினால் மணக்கத்தோடங்கினாலும் , மண்ணின் வெக்கை தந்த மணமானதால் அது எனக்கு சந்தோசத்தையே தந்தது . பஸ்சில் இருந்தவர்கள் தாங்கள் இறங்குவதற்கு இப்போதே ஆயத்தப்படுத்தத் தொடங்கி விட்டார்கள் . எனக்கு அவர்களின் பரபரப்பு வேடிக்கையாக இருந்தது . பஸ் நகருக்குள் வந்தாலும் தனது குணத்தை நிப்பாட்டவில்லை . நகரின் மையத்தைத் தொட்டு , அதனூடே ஊடறத்து மிதந்து வவுனியா பஸ் நிலையத்தில் தன்னை நிறுத்தும்பொழுது நேரம் பன்னிரண்டரையைத் தாண்டியிருந்தது . நெருப்புக்கோளம் தலைமீது ஏறி அனலைக் கக்கியதால் , உடம்பில் வியர்வை மழை பெருக்கெடுத்தோடியது . நாங்கள் இறங்கியதும் எங்கள் அருகே ஓட்டோ ஒன்று வந்து நின்றது . அதை ஓட்டிவந்தவர் சின்னக்காவின் மகனைப் பள்ளிக்கூடம் ஏற்றுபவர் . யாழ்பாணத்தில் நன்றாகப்படித்து நல்ல நிலையில் இருந்த அவர் , இடப்பெயர்வினால் அல்லல் பட்டு வவுனியா வந்திருந்தார் . வவுனியாவில் அவர் கௌரவம் பார்க்காது கிடைத்ததைக்கொண்டு ஓட்டோ வாங்கி ஓடிய அவரது உளப்பாங்கு எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது . எங்களை ஏற்றிக் கொண்டு ஓட்டோ அக்காவின் வீட்டிற்குப் போனது .வவுனியாவின் பரபரப்பில்லிருந்து சற்றே விலகி அக்கா இருக்கும் வீட்டிற்கு ஓட்டோ வேகமெடுத்தது . வீதியின் இருபக்கத்து வீட்டு மதில்களின் பின்பு மயில்கொன்றை , போகைன் வீலா , அலரி ,மற்றும் நொச்சி பூக்களும் அணிவகுத்து நின்றன .நாங்கள் அக்கா வீட்டை அடைந்தபொழுது , எனது மருமகன் பள்ளிக்கூடத்தால் வந்திருந்தான் . ஓடிவந்து மாமா என்றவாறே என்னைக் கட்டிக்கொண்டான் .

அக்காவின் அன்பும் சந்தோசமும் முகத்தில் தெரிந்தது . நான் அக்கா தந்த கோப்பியுடன் வீட்டிற்குப் பின்பக்கம் சிகரட்டுடன் போனேன் .அங்கு மாவும் , தென்னைகளும் வெய்யிலுக்கு நிழல் பரப்பி இருந்தன . மாமரத்தில் மாங்காய்கள் பெரிய அளவில் காய்த்துக் குலைகளாக தொங்கின பாரம் தாங்குவதற்காக அக்கா ஒரு தடியால் அவைகளுக்கு முண்டு கொடுத்து வைத்திருந்தா . முன்பு நான் கண்ட தூக்கணாங் குருவிக்கூட்டில் நான்கு புதுவரவுகளால் அந்தப்பகுதி கிலுமுலுவென்று சங்கீதமேடையாக இருந்தது . அம்மா அப்பா குருவிகள் இரையைக் கொண்டு வருவதும் போவதுமாக இருந்தன . இந்தக் குஞ்சுகளக்காவது அப்பா அம்மா இருக்கின்றார்கள் . ஆனால் , இப்ப எங்களுக்கு....... நான் சிகரட்டை எடுத்துப் பற்றவைத்துக் கொண்டேன் . வீட்டு மதிலைத் தாண்டிப் பரந்து விரிந்திருந்த இரம்பைக்குளத்தினால் காற்று சிறிது குளிர்சியாக வந்தது . அதன் சிறிய அலைகள் மெதுவாகக் கேட்டன . அக்கா சாப்பிடவரும்படி கூப்பிட்ட குரல் என்னைக் கலைத்தது . நான் குளிப்பதற்கு குளியலறைக்குள் உள்ளட்டேன் . எனக்குப் பருத்தித்துறையில் கடைத்த கிணற்றுக் குளியல் இங்கு இல்லை . நாகரீகமான காகக் குளியல் எனக்கு வெறுப்பாக வந்தது . நான் கொண்டுவந்த சாம்பல் புழுதியும் நான் குளிக்கும்பொழுது , சொல்லாமல் சொல்லி என்னிடமிருந்து விடைபெற்றது . நான் வெளிக்கிட்டு சாப்பிட வெளியில் வரும் பொழுது , அங்கே மேசையில் எனது இரண்டு அத்தான்களும் எனக்காகச் சாப்பிடக் காத்திருந்தார்கள் . அக்கா என்மீது உள்ள அன்பைச் சாப்பாட்டில்க் காட்டி மேசையெங்கும் பரத்தியிருந்தா . அங்கு எனது விருப்பமான பன்குளம் முட்டித்தயிரும் காத்திருந்தது . நான் குறைவாகச் சாப்பிட்டு முட்டித்தயிரை சீனியுடன் சேர்த்து முட்டக் குடித்தேன் . சாப்பிட்டு முடிந்தவுடன் எல்லோரும் வீட்டு முன் போர்ட்டிக்கோவில் இருந்து பல கதைகளைக் கதைத்த பொழுது எனக்கு நித்திரை சொக்கியது . நான் மனைவியை அவர்களிடம் கதைக்க விட்டு விட்டுப் போய்ப் படுத்துக் கொண்டேன் . விடிய எழும்பி பஸ்சில் வந்த களைப்பு என்னை விரைவிலேயே கனவு நிலைக்குக் கொண்டு போய் விட்டது . என் கனவில் நான் கண்ட இடங்களும் , மனிதர்களும் , மீண்டும் நலம் விசாரித்தார்கள் .

மாலை நான்கு மணியளவில் விழிப்பு நிலைக்கு வந்த நான் , மீண்டும் முகங்கழுவி என்னைப் புத்தணர்வு நிலைக்கு எடுத்துக்கொண்டேன் . நான் குசினிக்குள் போய் அக்கா போட்டுத் தந்த தேத்தண்ணியை எடுத்துக்கொண்டு , எமது அன்றய இரவு பயணம் சம்பந்தமாகப் பேச்சுக் கொடுத்தேன் . தான் அன்று இரவு யாழ் தேவியில் முதலாம் வகுப்பில் கொழும்புக்கு இரண்டு இடம் பதிவு செய்திருப்பதாக அக்கா சொன்னா . எனக்கு கடைசியாக பக்கத்தில் இருந்த இறம்பைக் குளத்திற்குப் போகவேண்டும் போல இருந்தது . எனது மருமகனைக் கூட்டிக் கொண்டு குளத்திற்கு நடையைக் கட்டினேன் . மருமகனும் எனக்கு வழிகாட்டும் புழுகத்தில் என்னுடன் கூட நடந்தான் . வழியில் தனது பள்ளிக்கூடக் கதைகளைக் கதைத்தவாறே என்னுடன் அவன் நடந்தான் . இடையில் நின்ற அவன் , றோட்டில் இரண்டு மூன்று கல்லுகளைப் பொறுக்கத் தொடங்கினான் . நான் என்ன என்பது போலப்பார்த்தேன் . அவன் ,

"அங்கை பாருங்கோ மாமா , இவைக்கு இண்டைக்கு ஒரு வழிபண்ணவேணும்".

அவன் காட்டிய திசையில் எனது கண்கள் அளவெடுத்தது . அங்கே , ஒரு வேலியின் பின்னால் இருந்த சீமைக்கிழுவை மரக்கொப்பில் ஓர் அழகான பெரிய தேன் வதை தொங்கியது . அதில் இருந்த தேன் வெய்யில் வெளிச்சத்தில் மின்னியது . தேனீக்கள் வருவதும் போவதுமாக தமது வேலையில் கண்ணுங்கருத்துமாக இருந்தன . நான் அவனை கல்லால் எறியவேண்டாம் என்று தடுத்தேன் .

"ஏன் மாமா ?"

அவனது குரலில் ஏமாற்றம் தெரிந்தது .

"நீ இப்பிடியோரு வீடு கட்டுவியா ?"

"இல்லை மாமா . மண்ணில கட்டுவன் அது உடைஞ்சுபோகும்".

"இந்த தேனியள் எவ்வளவு கஸ்ரப்பட்டு இந்த வீட்டை கட்டுது . ஒவ்வொரு சின்ன அறைக்கையும் தாங்கள் எடுத்த தேனை கொண்டுவந்து வைக்கினம் . அங்கை பார் தேன் எப்பிடி மின்னுது எண்டு . இப்ப நீ கல்லாலை எறிஞ்சியெண்டால் , அவையள் கோபத்தில உன்னைக் குத்திப் போடுவினம் . உப்பிடித் தான் நாங்களும் ஒரு நல்ல பெரிய தேன்கூடு கட்டின்னாங்கள் . பெரிய கறடியள் எல்லாம் ஒண்டாய் வந்து எங்கடை தேன்கூட்டை கலைச்சு, தேனையும் குடிச்சுப் போட்டுதுகள் . இப்ப தேன் கூடும் இல்லை . தேனும் இல்லை ".

அவன் விளங்கியமாதிரி ,

" நீங்கள் மாமா ஆமி எங்களுக்கு அடிச்ச கதையைத்தானே சொல்லுறியள் ".

நான் அவனை அணைத்தவாறே குளத்திற்கு போக முயற்சித்தேன் . சிறுவனாக இருந்தாலும் அவனது மனதையும் இவர்கள் விட்டு வைக்கவில்லை . சிறிது தூரம் நாங்கள் போனதும் ,

"மாமா இதிலை நில்லுங்கோ , உடனை வாறன் ".

என்றவாறே , ஒரு வீட்டினுள் ஓடினான் . அந்த வீட்டில் அவனது வயதை ஒத்த பல பிள்ளைகள் விழையாடிக்கொண்டிருந்தனர் . நான் வீட்டின் முகப்பைப் பார்த்தேன் < முல்லை சிறுவர் காப்பகம் > என்று பெயர்பலகை போட்டிருந்தது . மருமகன் ஒரு சின்னப்பெடியனுடனும் , பெட்டையுடனும் என்னைக் காட்டியவாறே கதைத்துக் கொண்டிருந்தான் . நான் அவனைக் கூப்பிட்டதும் , அவர்கள் கையில் எதையோ திணித்து விட்டு ஓடிவந்தான் .

"என்னடா அவையோடை கதைச்சனி "?

அது மாமா , அவை என்னோடை படிக்கிறவை . உங்களுக்கு தெரியுமே ? அவைன்ர அம்மா அப்பாவை ஆமிக்காறன் முல்லைத்தீவில சுட்டுப்போட்டான் . எங்கடை அம்மாவும் , அப்பாவும் இவையளை இங்கை விட்டு படிப்பிக்கினம் . நான் ஒவ்வொரு நாழும் எனக்கு கிடைக்கிறதை இவைக்கும் கொண்டு வந்து தாறனான் . இண்டைக்கு நீங்கள் தந்த ரொபியள் கொண்டு வந்து குடுத்தன். என்றான் சிரித்தவாறே நாங்கள் இருவரும் கதைத்தவாறே குளைத்தை அடைந்தோம் . என்னுடன் குளத்து அணைக்கட்டில் ஏற மருமகன் கஸ்ரப்பட்டான் . நான் அவனைத் தூக்கிக் கொண்ட்டு ஏறினேன் . நான் அங்கே போனபொழுது என் கண் முன்னே இறம்பைக் குளம் அகன்று விரிந்து பரந்திருந்தது . குளத்தின் நடுவே இருந்த மண் புட்டிகளில் வாத்துகள் சில ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தன . சில பரந்த நீரில் மிதந்தன . தூரத்தே வானத்தின் முகம் வெட்கத்தால் சிவந்து கொண்டிருந்தது . குளத்தின் நடுவே மொட்டையான மரங்கள் வானத்தை நோக்கி நீட்டிக்கொண்டு இருந்தன , எனது மக்களைப்போல . எங்கிருந்தோ வந்த நாரையொன்று சர்ர்ர் என்று தலைகீழாக வந்து நீரில் மூழ்கி எழும்பியபோது , அதன் வாயில் ஒரு மீன் ஒன்று துடித்துக் கொண்டிருந்தது . மருமகன் வாயைப் பிழந்து பாத்துக் கொண்டிருந்தான் . சிறிது தூரம் தள்ளி கட்டில் இருந்து இறங்கி சில எருமைகள் இறங்கித் தண்ணீர் குடித்துக் கொண்டு இருந்தன . இருள் மங்கியதால் அவை சிறு கருங்குன்றுகளாகவே தென்பட்டன . மருமகன் போவதற்கு அரையண்டப்படுத்தவே , அரைமனதுடன் குளத்தை நிதானமாகப் பார்த்துக் குளக்கட்டில் இருந்து அவனுடன் இறங்கி வீடு நோக்கி நடந்தேன் . நாங்கள் வீட்டை அடைந்தபொழுது நன்றாக இருட்டிவிட்டிருந்தது . இரண்டாவது அக்கா கேற் வாசலில் எங்களைப் பாத்துக்கொண்டு நின்றா .

நான் வீட்டினுள் நுளைந்த பொழுது தோசையின் வாசம் மூக்கைத் துளைத்தது . நான் பினபக்கம் போய் முகம் கழுவி வந்தபொழுது , அக்கா தேத்தண்ணி வந்து எடுக்கும்படி குசினிக்குள் நின்று குரல்தந்தா . நான் தேத்தண்ணியைப் போய் எடுத்துக்கொண்டு போர்ட்டிக்கோவில் வந்து இருந்தேன் . எனது மனைவி பயணப் பொதிகளை எல்லாம் போர்ட்டிக்கோவில் அடுக்கி வைத்திருந்தா . நன்றாக இருட்டியதால் வெளிச்சத்திற்கு ஈசல்களும் , மின்னி மின்னிப் பூச்சிகளும் பறந்து திரிந்தன . சிறிது நேரம் எல்லோரும் குடும்பக்கதைகளை இரைமீட்டிக்கொண்டிருந்தோம் . நேரம் ஒன்பது மணியைக் கடந்து கொண்டிருந்தது . மருமகன் களைப்பால் நித்திரையாகி விட்டிருந்தான் . எங்களுக்குப் பத்தரைக்குப் புகையிரதம் என்றபடியால் நானும் மனைவியும் வெளிக்கிட்டுக்கொண்டு சாப்பிட இருந்தோம் . சிவப்புச் சம்பலில் உறைப்புத் தூக்கியது . மனது கனத்ததால் , நாலு தோசைக்கு மேல் இடங்கொடாது வயிறும் கனத்தது . நாங்கள் கதைத்துக் கொண்டிருந்தபொழுது எங்களை ஏற்ற ஓட்டோ வந்து நிற்கும் சத்தம் கேட்டது . நான் பயணப் பொதிகளை ஓட்டோவுக்குள் வைத்துவிட்டு எல்லோருடனும் விடைபெற்றேன் . அக்கா என்னைக் கட்டிப்பிடித்து ,

"அடுத்த வரியமும் வா , என்ன "?

என்று கண்ணீருடன் சொன்னா . நான் கலங்கிய முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டேன் . ஒட்டோ எங்களை ஏற்றிக்கொண்டு புகையிரத நிலையத்திற்கு விரைந்தது . எங்களுக்குப் பின்னால் இரண்டு அத்தான்களும் தங்கள் மோட்டசைக்கிள்களில் வந்து கொண்டிருந்தனர் . சிறிது நேரத்தில் எங்கள் படையணி வவுனியா புகையிரத நிலையத்தினுள் நுளைந்தது .

December 07, 2011 

தொடரும்