நெருடிய நெருஞ்சி 17.

எனக்குச் சாப்பாடைப் பாத்ததும் நாக்கில் ஊறியது. நான் ரசித்துச் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தேன் . எல்லோரும் ஏதேதோ மன ஓட்டத்தில் இயங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள் . தங்கைச்சி பக்கத்தில் இருந்து கொண்டு ,

" நீ இப்பவும் நல்லா உறைப்புத் தின்னுவியே?"

என்று வெகுளியாகக் கேட்டாள் நான் சிரித்தேன் . எல்லோரும் சாப்பிட்டு விட்டு முற்றத்தில் இருந்தோம் . நான் குருமண்ணில் சப்பாணி கட்டிக்கொண்டு இருந்தேன் . அண்ணைக்கு அண்ணி வெத்திலை பாக்குக் கொண்டு வந்து தந்தா .அண்ணி எனக்கும் பாக்கு வெத்திலையை நீட்டினா , நான் சிரிப்புடன் வேண்டாம் என்று சொன்னேன் . நான் பொகற்ருக்குள் இருந்த சிகரட்டை எடுத்துப் பத்தினேன் . தங்கைச்சி என்னையே பாத்தாள் . நான் என்ன என்று அவளைக் கண்ணால் கேட்டேன் . அவள் அண்ணையைக் கண் காட்டினாள் . எனக்குச் சிரிப்பாக இருந்தது , இவள் இப்பிடி அண்ணைக்குப் பயப்பிடுகின்றாளே என்று . அண்ணை போட்ட வெத்திலையால் அவரின் வாய் சிவந்திருந்தது . அவரின் வாயைப் பார்த்து எனக்கு ஏனோ அருவருப்பாக இருந்தது . அண்ணை என்னைப் பாத்து ,

" எனக்கும் ஒண்டு தாடாப்பா " .

" இந்தா எடு . லைற்ரர் வைச்சிருக்கிறியோ" ?

" என்னட்டை நெருகுப்பெட்டி கிடக்கு ".

" அப்ப எப்ப போறாய் " ?

" நான் நாளைக்கு பரித்தித்துறைக்குப் போறன் . ஆனா பேந்து இங்கை வருவன்".

" ஏன் கேட்டனி " ?

" இல்லையடாப்பா நீங்கள் ரெண்டுபேரும் ஒருக்கா ஏழாலைக்கு எங்கடை வீட்டை வரவேணும் ".

" நான் இங்கை ரெண்டு கிழமை நிப்பன் . அப்ப வாறன் . பேந்து நான் கொழும்புக்குப் போடுவன் ".

எனக்குத் தனிமை தேவைப்பட்டது . எனது மனதில் பாமினியின் நினைவு நிழலாடவே கேணியடிக்கு போக வெளிக்கிட்டேன் . வெளிக்கிடும்பொழுதே கொஞ்சக்காசு எடுத்து கால்ச்சட்டைப் பொக்கற்ருக்குள் வைத்துக் கொண்டேன். இந்தமுறை அண்ணையின் பிள்ளைகளும் , மனைவியின் தங்கை பிள்ளைகழும் , என்னுடன் கூட்டுச் சேர்ந்துக் கொண்டார்கள் . நேரம் 6 மணியை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது . வெய்யிலின் கடுமை குறைந்து , இதமான காத்து வீசியது . பிள்ளைகளின் கூச்சலால் ஒழுங்கை இரண்டுபட்டது . நான் பலவிதமான யோசனைகழுடன் அவர்களுடன் கேணியடியை நோக்கி நடந்தேன் . மனைவியின் தங்கையின் பிள்ளைகழுக்கு என்னைப்போல் , மைனா , காகம் , புலுனி , பூரான் , கட்டெறும்பு , சித்தெறும்பு , சரக்கட்டை , நெருப்பெறும்பு , முசுறு , என்று எல்லாமே புதுமையாக இருந்தது . அவர்கள் என்னைக் கேள்வியால் துளைத்தெடுத்தார்கள் . நானும் விளக்கிக்கொண்டே வந்தேன் . எனது மண்டையோ வேறு இடத்தில் இயங்கிக் கொண்டிருந்தது . இப்ப எப்படியும் பாமினியைச் சந்திக்கவேணும் , கேணியடிக்கு கிட்டத்தான் பாமினியின் வீடு இருந்தது . பிள்ளைகள் முசுப்பாத்தியுடன் முன்னேறிக்கொண்டு இருந்தார்கள் . எனது கால்கள் பாமினியின் வீட்டு வேலியடியில் தயங்கி நின்றன . நான் ஆவலுடன் வேலியால் எட்டிப்பார்த்தேன் . பிள்ளைகளின் சத்தத்தால் , அவள் வீட்டு நாயும் வேலிப்பொட்டுக்கால் தனது வீரத்தை காட்டிக் கொண்டிருந்தது . நான் பாமினி என்று அவளைக் கூப்பிட்டேன் . அவள் வீட்டுக்குப் பின்னாலிருந்து இப்பிலிப்பில் குழையுடன் வந்தாள் .

" ஆர் கண்ணனே"?

" உள்ழுக்கை வாங்கோ "

" இல்லை நான் கேணியடிக்குப்போறன் . உனக்கு நேரமிருந்தா அங்கை வாவென் . சும்மா கதைப்பம் ".

" நான் ஒரு ஐஞ்சு நிமிசத்தில அங்கை வாறன் ".

" சரி நான் போறன் நீவா ".

என்றபடியே கேணியடியை நோக்கி நடந்தேன். கோயிலில் பின்னேரப் பூசைக்கு ஆயத்தங்கள் நடைபெற்ரதைக் காட்ட , மடப்பள்ளியிலிருந்து புகை வந்து கொண்டிருந்தது . மாடுகள் , ஆடுகள் , எல்லாம் தரவையில் மேச்சல் முடித்துக் கொண்டு வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்தன . பூமிக்கும் கதிரவனுக்கும் விடை கொடுத்த மோதலில் ஏற்பட்ட இரத்தச்சேதாரமாக மேகங்கள் சிவந்திருந்தன . அதனூடே கூழைக்கடாக்கள் கருமமே கண்ணாக யூ வடிவில் செம்மணி நோக்கி வல்லசை போய்க்கொண்டிருந்த காட்சி மனதை அள்ளியது . பிள்ளைகள் கள்ளன் பொலிஸ் விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள் . என்னால் எவ்வளவு யூரோக்கள் கொடுத்தும் பிரான்ஸ்சில்க் கிடைக்காத மன அமைதியையும் , நிறைவையும் , கேணியடியில் சிகரட்புகையினூடே பெற்ருக்கொண்டேன் . கோயில் பூசைக்கு ஒவ்வொருவராக வந்து கொண்டிருந்தார்கள் . பலருக்கு என்னைத் தெரியததால் , எனக்கு வசதியாகப் போய்விட்டது எனது மோனத்தவத்தைத் தொடர . பாமினி என்னை நோக்கி வருவது தெரிந்தது . அவளின் வடிவும் , கம்பீரமும் காலதேவனின் கோரப்பிடியால் நன்றாகவே அவளைப் புரட்டிப் போட்டிருந்து. அவளின் தலையில் நரைமுடிகள் எட்டிப்பாத்தன . என்னைக் கண்ட சந்தோசம் அவளின் முகத்தில் நன்றாகவே தவழ்ந்தது .

" வா பாமினி இப்பிடி இங்காலை வந்து இரு". " கனக்க நேரம் போட்டுதோ கண்ணன் " ?

"இல்லை , உன்னோடையும் கதைச்சு கனநாள் தானே".

"இரவு சாப்பாட்டையும் முடிச்சுப்போட்டன் , பிள்ளையள் இங்கை வந்து பசி பொறுக்குதுகள் இல்லை ".

நான் கெக்கட்டம் விட்டுச் சிரித்தேன் .

" உங்கடை சிரிப்பு என்னம் மாறேல கண்ணன் , உங்களைப்ற்ரிச் சொல்லுங்கோ ".

" என்ன பாமனி நீ வன்னில நல்லா கஸ்ரப்பட்டதா சொன்னாய் . அதேயளவு நானும் அகதிவாழ்க்கையை அனுபவிச்சன் . கொஞ்சம் வித்தியாசமா இருந்தாலும் உள்ளுடன் ஒண்டு தான் . ஆனா , நான் அம்மாக்கு கடைசிவரை என்னைப்பற்ரி சொல்லேல . அம்மா இதுகளையெல்லாம் அறியாமல் போட்டா அது எனக்குச் சந்தோசம் தான் ".

ஓம் கண்ணன் அம்மா உங்களைப்பற்ரி கதைக்கேக்க ஆளைப் பாக்கவேணும் , அப்பிடி ஒரு சந்தோசம் அவாக்கு " . நான் சிரித்துக் கொண்டேன் . சரி பாமினி நீ உன்னைப்பற்ரி சொல்லன் . "

நாங்கள் எல்லாம் முதல் இடப்பெயர்வில தென்மராட்சிக்குப் போனம் . அப்ப எனக்கு இருபத்தைஞ்சு வயசு இருக்கும் . அப்பாவை தெரியும் தானே தவறணைக்கு போகாட்டிக்கு அவருக்குச் சரிவராது . பேந்து வன்னிக்கு , போனம் பேந்து , உங்கடை கமத்துக்கு கிட்ட கிளிநொச்சீல இருந்தம் . அப்ப எங்கடை சீவியம் ராச வாழ்கை கண்ணன் . இங்கை இருக்கிறதை விட சந்தோசமாய் இருந்தம் . அப்பதான் குமரனோட வேலை செய்தவரை சந்திச்சன் . அவர் எங்கடை நிலமையப் பாத்து கலியாணம் கட்ட கேட்டார் . நானும் ஓம் சொல்லிப் போட்டன் , அப்ப தலைவற்ர தலைமேல எங்கடை கலியாணம் நடந்துது . அப்பதான் எனக்குத் தெரியும் அவற்ர பவர் . நாங்கள் நல்ல சந்தோசமாய் இருந்தம் . பிள்ளையளும் பிறந்து வளரத் தொடங்கீட்டுதுகள் . பேந்து சண்டை தொடங்க எங்களுக்கும் பிடிச்சுது சனி . அதுகளை சொன்னால் நெஞ்சு வெடிக்கும் கண்ணன் . அதுவும் உச்சக் கட்டமாய் , புதுகுடியிருப்பு இடப்பெயர்வு இருக்கே அதை என்ர வாழ்க்கைல மறக்கேலாது .அவளின் கண்கள் சிவந்து கண்கள் கலங்கி வெளிவரத் துடித்தது . எனக்கு வலியாக இருந்தது .

" ஏன் பாமினி உன்னை கஸ்ரப் படுத்திறேனோ "?

"இல்லை கண்ணன் , என்ர மனப்பாரம் இறங்கவேணும் .

"சரி சொல்லு பாமினி நான் சிகரட் பத்தலாமோ ? உனக்குப் பிரச்சனை இல்லையோ "?

" இல்லை கண்ணன் . ஏன் இந்தபழக்கம் "?

நான் வெறுமையாகச் சிரித்தேன் .

" நான் இந்தியாவில படிக்கேக்கை நண்பர்களோட விளையாட்டா தொடங்கனன் . ஆனா ,பேந்து பிரானசுக்குப் போய் தனிய மனம் வலிக்கேக்கை இது ஆதரவாப்போச்சு . ஆனா , இதை சரி எண்டு சொல்ல மாட்டன் ".

நான் சிகரட்டை எடுத்துப் பற்ற வைத்தேன் . பாமினி தொடர்ந்தாள் ,

" கடசீல பிரச்சனை முத்தி கிளிநொச்சீலையும் இருக்கேலாமல் போட்டுது . ரெண்டு பக்கமும் சம்பல் அடி விழுது . என்ர அவரும் பொயின்ருக்கு போட்டார். சனம் எல்லாம் வெளிக்கிட்டுட்டுதுகள் . நானும் என்ர பிள்ளையளும் அம்மாவோட ஒரு இரவு வெளிக்கிட்டம் .

அந்தநேரம் ஒரு இடத்திலையும் கறன்ற் இல்லை . எல்லாரும் இடம்மாறமல் இருக்க , ஒவ்வொராளையும் கூப்பிட்டு கூப்பிட்டு போனம் . முன்னால பெடியள் றோட்டை கிளியர் பண்ணிக்கொண்டு போவினம் . அதேநேரம் பின்னாலையும் பாதுக்காப்புக்கு வருவினம் . பேந்து நடந்ததெல்லாம் உங்களுக்கு தெரியும் தானே கண்ணன் . எத்தினை நாள் பங்கருக்குள்ள சாப்பாடில்லாமல் கிடந்தம் . இதுக்குள்ளை மழையால பங்கருக்குள்ளை பாம்பு , பூரான் எண்டு வந்துட்டுது . கன சனம் இதுகளின்ர கடியாலையே பங்கருக்குள்ளை செத்துப்போச்சு . அதுவும் கடைசீல , பாதுகாப்பு பிரதேசத்துக்குள்ளை நாங்கள் வெள்ளை கொடியோடை போகப்பட்ட பாடு நாய்பாடாபாடு பட்டுப்போனம் . எனக்கு இப்பவும் கடக்கரையைக் கண்டா அங்கத்தையான் ஞாபகம் தான் வரும் ".

என்று பாமினி அழத்தொடங்கி விட்டாள் . எனக்கு மனது கனத்தது . கடவுளே நாங்கள் என்ன பாவம் செய்தோம் ? தமிழைப் பேசியதிற்கு இவ்வளவு கொடுமையா ? எனது மனதில் ரத்தம் வடிந்தது . நான் பாமினியை சிறிது அழவிட்டேன் .

" பாமினி அழுகையை நிப்பாட்டு . நாங்கள் வாழப் பறந்தனாங்கள் இதெல்லாம் ஒரு தோல்வி இல்லை , கண்ணைதுடை ".

" ஆனா கண்ணன் அவர் இருக்கிறாரோ இல்லையோ எண்டே தெரியாமல் கிடக்கு . கடைசீல சொன்னார் , என்னை பிள்ளையளை புதுக்குடியிருப்புக்கு கூட்டிக்கொண்டு போகச்சொல்லி , தான் அங்கை வாறன் எண்டு இண்டைவரைக்கும் ஒண்டும் தெரியேல கண்ண்ணன் " .

எனக்கு அவளிற்கு என்ன சொல்வதென்று தடுமாறினேன். பின்பு ஒரு முடிவிற்கு வந்தவனாக ,

" பாமினி சொன்னா கேள் அழாதை " .

இப்பொழுது அவள் சிறிது சமாதானமானள் . அவளது கண்கள் சிவப்பேறியிருந்தன . "

நான் ஒண்டு சொன்னா குறைஇனைக்கமாட்டியே "?

" இல்லை . என்ன ? என்னால இப்போதைக்கு இது தான் என்னால செய்யேலும். நீ இதை வைச்சு உன்ரை பிள்ளையள படிப்பி , என்று சொல்லி போக்கற்றுக்குள் இருந்த பத்து ஆயிரம் ரூபா நோட்டுக்களை பாமினியின் கையில் திணித்தேன் " .

"என்ன இது கண்ணன் ? எனக்கு வேண்டாம் ".

" இல்ல , நீ எங்கடை குடும்பத்தில ஒராள் மாதிரி உன்னை இப்பிடி என்னால விடேலாது . இது என்ர ரெலிபோன் நம்பர் நான் போய் உன்ர பிள்ளையளின்ர படிப்புகளுக்கு ஒரு ஒழுங்குசெய்யிறன் ".

பாமினி பிள்ளையாரை நோக்கி கையெடுத்துக் கும்பிட்டாள் . எனக்குச் சிரிப்பாக வந்தது . உண்மையில இந்தக்காசை அண்ணை கோயில் திருப்பணிக்கு என்று குடுக்கச் சொல்லியிருந்தார் . எனக்குப் பாமினிதான் முக்கியாமாகப்பட்டாள் . பிள்ளைகள் விளையடி முடித்து விட்டு என்னிடம் ஓடி வந்தார்கள் , வீட்டற்குப் போவதிற்கு . நான் கோயிலுக்குப் போக மனம் பிடிக்காமல் வீட்டிற்குப் பிள்ளைகளுடன் தளரந்தநடையுடன் திரும்பினேன் .

தொடரும்