நெருடிய நெருஞ்சி-24

கடற்கரையின் கூதல் காற்று அந்த பஸ்ராண்டை நிரவியிருந்தது . சுற்றியிருந்த தேநீர்கடைகளில் இருந்து சுட்ட வடையின் வாசமும் , சீர்காழியின் பக்திப் பாடலுமாகக் கலந்து வந்தன . பஸ் வெளிக்கிடுவதற்கு நேரமிருந்ததால் நானும் மச்சானும் தேநீர்கடைக்குள் உள்ளட்டோம் . எங்களைக் கண்டதும் கடைப் பெடியன் எமது வழமையான இஞ்சித் தேத்தண்ணியையும் , கடலை வடையையும் கொண்டு வைத்தான் . வடையில் சூடு ஆறாது மொறுமொறுப்பாக இருந்தது . எதிரே இருந்த மீன் சந்தைக்கு மீன்கள் முனையிலிருந்து வரத்தொடங்கியிருந்தன . அவற்றைக் கும்பி கும்பியாகக் குவித்து வைத்திருந்தனர் . சிறிது சிறிதாக அந்த இடம் அமைதியை இழந்தது . நாங்கள் இருவரும் தேத்தண்ணியைக் குடித்து விட்டு ஆளுக்கொரு சிகரட்டைப் பற்ற வைத்துக் கொண்டு பஸ்சை நோக்கி நடையைக் கட்டினோம் . தூரத்தே மாமா மனைவியுடன் கதைத்துக் கொண்டிருந்தார் . நாங்கள் பஸ்சை அண்மித்தபொழுது ஓரளவு பஸ்சினுள் கூட்டம் சேர்ந்திருந்தது . நான் மாமவிடம் சொல்லி விட்டு பஸ்சினுள் ஏறி அமர்ந்து கொண்டேன் .பஸ் சாரதி தனது இருக்கையில் ஏறி இருந்து கொண்டு இறுதியாக கோர்ணை அடித்து பஸ்சைக் கிளப்பினார் . மாமாவும் மச்சானும் எங்களை விட்டு மெதுவாக மறைந்தார்கள். மனைவியின் கண்கள் கலங்கியிருந்தன . நான் எதுவும் பேசாது ஜன்னாலால் எனது பார்வையைத் திருப்பினேன். பஸ் பருத்தித்துறை வீதியினூடாக வேகமெடுத்து , பருத்தித்துறைக்கு விடை கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது . எனது கண்கள் இவைகளை இனி எப்போது காண்போம் என்ற ஏக்கத்துடன் வழயில் கண்ட மதில்கள் , வேலிகள் , மரஞ் செடி கொடிகளுடன் , மௌனக் கதை பேசியது . இப்பொழுது பஸசினுள் 80 களின் பாடல்களை பஸ் சாரதி ஒலிக்க விட்டார் . மனைவி இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பி என்னுடன் கதைக்கத் தொடங்கினா . மனைவியின் தங்கை குடும்பம் மூன்று நாட்கள் கழித்துக் கொழும்பில் இணைவதாக ஏற்பாடு செய்திருந்தோம் . அதனால் மாமா , மாமி , அன்ரிக்கு எமது பிரிவு பெரிதாக தோற்ற வாய்பில்லை என்று மனைவியை ஆறுதல் படுத்தினேன் . பஸ் இப்பொழுது மந்திகைச் சந்தியைக் கடந்து , நெல்லியடி பஸ்ராண்டை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது . பஸ்சும் தன்னை முக்கால்வாசிப் பயணிகளால் நிறைத்திருந்தது .அதில் பாடசாலை மாணவர்களும் , அலுவலகம் போவோருமே நிறைத்திருந்தனர் .நான் அவர்களை வேடிக்கை பார்கத் தொடங்கினேன் . படாசாலை மணவர்களுக்கு இடையே நடந்த குசுகுசுப்புகள் சுவாரசியமாக இருந்தன . இதற்கு எதிர்பாட்டுகள் எதிர்பக்கத்திலும் வந்துதான் கொண்டிருந்தன . எனக்கு அவர்களின் நடவடிக்கைகள் எனது பள்ளிக்காலத்திற்குக் கொண்டு சென்றன. 80களில் நான் கா பொ தா சாதாரணம் படித்துக்கொண்டிருந்த காலமது , கூடவே வெடிவாலும் முளைத்திருந்தது . எனது இயல்பான இலக்கிய ரசனையும் , நகைச்சுவை உணர்வும் , குண்டு றாகினிக்கு என்னால் ரசாயன மாற்றங்கள் ஏற்பட்டது . ஆரம்பத்தில் நான் லெவல் காட்டினாலும் , என்னைச்சுற்றியிருந்த கூட்டுகளின் உசுப்பலினால் நானும் குண்டு றாகினியிடம் தொபுக்கடீர் என்று விழுந்து விட்டேன் . பின்பு அவளே எனக்குப் பேரழகியாக எனது கண்களுக்குத் தெரிந்தாள் . நானும் அவளுக்கு லெவல் காட்ட , கா .பொ . தா . சாதாரண பரீட்சையில் அதிக மதிப்பெண்களைப் பெற்று , கல்லூரியிலேயே முதல் ஆளாக வந்தேன் . இதனால் குண்டு றாகினியும் தன்ர லெவலை மற்றப் பெட்டையளுக்குக் காட்ட என்னுடன் கூட ஒட்டினாள். எங்கடை சரித்திரம் இப்பிடியே ஓடிக்கொண்டிருக்க , ஒரு நாள் மாலைப்பொழுதில் , தனது அப்பாவிற்கு இடமாற்றம் கிடைத்தால் தாங்கள் வவுனியாவிற்கு இடம் மாறப்போவதாகக் குண்டு றாகினி எனக்கு ஒரு குண்டைத் தூக்கிப்போட்டாள் . அவள் போட்ட குண்டால் என் மனம் குண்டும் குளியுமாகப் போனது . எனக்கு விசர்பிடிக்காத குறை . நான் பின்பு அவளைக் கணவில்லை . காலம் என்னுள் பலமாற்றங்களைத் தந்து . ஆனாலும் , அவளின் நினைவு மனதில் ஓரிடத்தில் பசுமையாகவே ஒட்டியிருந்தது . எனது நண்பனுடன் பேச்சுவாக்கில் அவளின் கதை வந்தபொழுது , அவள் இன்று நாவலர் பாடசாலையின் அதிபராக இருப்பது தெரிய வந்தது . எனது மனம் ஏனோ குண்டு றாகினியை சந்திக்க மறுத்தது.அவள் எனது தங்கைச்சியின் நண்பியாக இருந்ததும் ஒரு காரணமோ தெரியாது . நான் என்னையறியாமல் சிரித்துக் கொண்டேன் . எனது மனைவி என்னை வினோதமாகப் பார்த்தா .

" என்ன நீங்களே சிரிக்கிறியள் . சொன்னால் என்ன குறைஞ்சு போவியளே ?"

" இல்லை குண்டு றாகினியை நினைச்சன் , என்ர சேட்டையளையும் நினைச்சன் , சிரிப்பாய் வந்திது ".

" உங்களுக்கு வேறை வேலையில்லை ".

என்னை முழுமையாகத் தெரிந்த மனைவி . எதையும் எதிர்மறையாக எடுக்காதவா . பஸ் இப்பொழுது குடிமனைகளைக் கடந்து முள்ளி வெளியனூடாகச் சீறிப் பாய்ந்தது.முள்ளிவெளி ஒன்றிரண்டு செல் அடிபட்ட பனைமரங்களுடன் தலைவாரி கோலமாக இருந்தது . ஒடுக்கமான வீதியில் இருமருங்கும் கிடுகுவேலிகளும் கல்லு மதில்களும் போட்டிபோட்டுக் கொண்டு ஓடி மறைந்தன . பஸ் முள்ளிவெளியைக் கடந்து வறணியூடாக ஊடறுத்துப் பாய்ந்தது . நான் சுவாரசியமாக இருபக்கமும் புண்ணாக்குத் தண்ணி குடிக்கும் கண்டுக்குட்டி போல பார்த்துக் கொண்டு வந்தேன் . ஓரிடத்தில் பஸ் நின்றபொழுது எதிரே ஓர் பெரிய கோயில் வளாகமும்,அதனை ஒட்டிய உயர்ந்த தேர்முட்டியும் ,ராஜகோபுரமும் , வானைமுட்டி நின்றன. அந்த ராஜகோபுரத்தை ஒட்டி ஓர் ஆலமரம் விழுதுகளால் அகலப் பரப்பி நின்று குளிர்சியாக நின்றது . அதன் கீழ் பக்தர்களின் பொங்கல் பானைகள் அணிவகுத்து நின்று பொங்கிப் பிரவாகிக்கத் தயாராக இருந்தன . அவைகளின் பின்னே ஒரு சிறு கூட்டம் பசியுடன் காத்திருந்தது . அந்த மக்கள் கூட்டதைக் கண்டபொழுது என்மனம் அழுதது . அதில் பக்தகோடிகள் பஸ்சில் ஏறினார்கள் . என்னால் அது எந்த இடம் என்று மட்டுக்கட்ட முடியவில்லை . ஆவல் மேலிட எனது தகவல் களஞ்சியத்தை தட்டி எழுப்பினேன் . எனது தோளில் படுத்து இருந்தவாறே , என்ன எனபது போலப் பார்த்தா .

" இது எந்த இடம் இதால நாங்கள் வரேக்கை வரேலையே ".

கையை எடுத்துக் கும்பிட்டவாறே ,

"இது தான் சுட்டிபுரம் கண்ணைகை அம்மன் கோயில்.இது எங்கடை குடும்பக் கோயில் எங்கடை பாட்டா எங்களை சின்னனிலை கூட்டியருவர் . ஒவ்வருவரிசமும் இங்கை பொங்க வருவம் .எனக்குப் பாட்டா தும்பு முட்டாசும் ,தோடம்பழ இனிப்பும், வாங்கித்தருவர் என்ன ரேஸ்ற் அப்பா சாய்......... நாங்கள் இப்ப வறணீக்கால சுத்துப்பாதைல போறம்."

தகவல்களஞ்சியமும் தனது பங்கிற்கு தொடங்கிவிட்டா என்று உள்ளுக்குள் நான் சிரித்ததின் விளைவு , எனது உதட்டில் பளீரென ஓர் குறுநகை ஒளிர்விட்டது . ஆனால் , எனக்கு இங்கு நடந்த சீர்காழியின் இன்னிசைக் கச்சேரி தான் ஞாபகம் வந்தது . அப்போது சீர்காழியின் இன்னிசைக் கச்சேரியை ஒலியிழை நாடாவில் தான் கேட்டிருக்கின்றேன் . அந்தக் கச்சேரியும் , கே பி சுந்தராம்பாளின் , இன்னிசைக் கச்சேரிக்குமே அதிக அளவு சனம் தோட்டம் துரவெல்லாம் பரந்து விரிந்து இரவிரவாக கண்முழித்து பார்த்து ரசித்தார்கள் . அப்படிப்பட்ட எங்கள் சனத்திற்கு இந்தியா செய்த துரோகத்தனத்தை நினைக்க என்மனம் உலைகளமாகியது .

பஸ் கொடிகாமம் பஸ்ராண்டில் தன்னை நிலை நிறுத்தியது .கொடிகாமத்தில் பஸ்சை நிறுத்தி விட்டு டறைவர் தேத்தண்ணி குடிக்கப்போய்விட்டார் . அருகே இருந்த சந்தை காய்கறி வாங்க வந்தவர்களால் திமிலோகப்பட்டது . பலவழிகளாலும் வந்த வானொலி சத்தங்கள் காதைப் பிளந்தன . எனக்குத் தலை இடிக்கத் தொடங்கியது . சந்தைக்கு அருகே தட்டிவான் ஒன்று நின்று கொண்டிருந்தது . அதன் தட்டியில் வாழைக்குலைகளும் , ஒடியல் , புழுக்கொடியல் , பினாட்டுக் கடகங்களும் , ஆரோகணித்து இருந்தன . அந்த தட்டி வானில் கொஞ்ச அப்புமாரும் , ஆச்சிமாருமே இருந்தார்கள் . நான் அதில் இளசுகளை காணவில்லை .சிலவேளைகளில் , தட்டிவானில் போவது கௌவுரவக் குறைச்சலாக அவர்கள் நினைத்தார்களோ தெரியாது . இரண்டு ஆச்சிமார்கள் தங்கள் கொட்டப் பெட்டியில் இருந்து காசை எடுத்து தட்டிவான் பெடியனிடம் ரிக்கற் வாங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள் .அவர்களிடம் நகரத்து வாசனைகளைக் காணமுடியவில்லை . கிராமத்தின் மண்வாசம் அவர்களிடம் அப்படியே ஒட்டியிருந்தது . அவர்களது வாஞ்சையான வெகுளியான பேச்சுக்கள் எனது மனதைக் கொள்ளை கொண்டன . உதட்டிலே சிரிப்பையும் அதன் பின்னால் கொடும் விசத்தையும் கொண்ட மக்களிடையே பழகிய எனக்கு , உண்மையில் அந்த சாம்பல் மண் மக்கள் வேற்றுக்கிரக வாசிகளாகவே எனக்குத் தெரிந்தார்கள் . எமது பஸ் சாரதி தேத்தண்ணியைக் குடித்து விட்டு வந்து தனது இருக்கையில் இருந்து நெட்டி முறித்தர் . நடத்துனர் வந்து விசில் அடிக்க தனது இலக்கை நோக்கி பஸ் மூசியது . சாவகச்சேரியில் போகும்பொழுது புகையிரதப்பாதையும் கூட வந்து என்னிடம் நலம் விசாரித்தது . ஒன்றின் பின் ஒன்றாக மனது முட்டிய வலியுடன் எனது மண்ணை இழந்து கொண்டிருந்தேன் .

பஸ் இப்பொழுது முகமாலை படைத்தளத்தை நெருங்குவதற்கு அறிகுறியாகத் தனது வேகத்தைக் குறைத்து ஊர்ந்தது . எனக்கு முகம் இறுகி வெறுப்பு மண்டியது . பஸ்சினுள் வந்த சிங்கபாகுக்கள் படைத்தளத்தில் இறங்கப் , புதியவர்கள் ஏறிக்கொண்டார் கள் ஆனையிறவுப் படைத்தளத்திற்குச் செல்ல . பஸ் மீண்டும் தனது குணத்தைக் காட்டியது . நேரம் காலை 9 மணியை நெருங்கிக் கொண்டிருந்து . சூரியன் செம்ஞ்சள் பூசி நிலம் நன்றாக வெளுத்து இருந்தது . தூரத்தே ஆனையிறவுப் பாலத்தின் தொடக்கத்தில் மந்திகள் வழமை போல் காவல் கோபுரத்திலும் பாதுகாப்பு அணிலும் குந்திக் கொண்டிருந்தன . பாலத்தின் இருபக்கமும் நாரைகள் தங்கள் வேலையில் கண்ணுங் கருத்துமாக இருந்தன . கோடையின் கடுமையால் நீர் வற்றி அங்காங்கே திட்டாக நின்றது . வெள்ளை நிறத்தில் எமது உப்பு சூரிய ஒளியில் மின்னியது . அதன் பின்னால் உள்ள குருதி தோய்ந்த சரித்திரம் பலருக்கு வேப்பங்காயாக இருப்பது வேடிக்கையாக இருந்தது . பலகளங்களை குறைந்த வளங்களுடன் அகலக்கால் பரப்பி சூறாவளியாக வலம் வந்த வேங்கைகளின் அனல்மூச்சு என் நெஞ்சினுள்ப் பாரமாக இறங்கியது.ஆனையிறவு உப்புவெளியின் சேற்று மணம் மூக்கை துளைத்தது.சூரிய வெளிச்சத்தால் எஞ்சியிருந்த தண்ணி தங்கத்தாம்பாளமாகத் தகதகத்தது . பஸ் வேகத்தை கூட்டிப் பரந்தனை நோக்கி விரைந்தது . சிறிது நேரத்தில் சாப்பிட்டிற்கு முன்பு இறங்கிய இடத்தில் தன்னை நிலைப்படுத்தியது . நான் பம் பண்ண கீழே இறங்கினேன் . ஏனோ தெரியவில்லை இன்று பம்பிங்ஸ்ரேசன் துப்பரவாக இருந்தது . நான் எனது அலுவலை முடித்து விட்டு கைகால் கழுவினேன். காலில் இருந்த புளுதி வெளியேறி கழிவு நீர் ஓடையில் கலந்தது . நான் முகம் கைகால் கழுவியதால் புத்துணர்வு பெற்றேன் . நான் பஸ்சினுள் நுளைந்தபொழுது பஸ் வெறுமையாக இருந்தது . மனைவி தனது தங்கைச்சி செய்து குடுத்திருந்த உப்புமா பார்சலை அவிட்டா . அது வாழை இலையில் சுற்றி இருந்ததால் அதன் வாசம் பஸ் எங்கும் பரவியது . அன்பானசமையலால் வந்த உப்புமாவும் சம்பலும் எனக்குக் கண்ணீரை வரவழைத்தது . மனைவியிடம் தண்ணிப்போத்தலை வாங்கிக் குடித்தேன் . எனக்கு உறைப்பு என்று காட்டுவதற்காக நான் நடிப்பது அவாவிற்குத் தெரிந்திருந்தாலும் அமைதியாகச் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தா . நான் சாப்பிட்டு முடிந்தவுடன் சிகரட் பெட்டியை எடுத்துக்கொண்டு , நான் முன்பு தேத்தண்ணி கடித்த கடையை நோக்கி நடையைக் கட்டினேன்.அங்கு காலை வேளையாகையால் கடை பரபரப்பாக இருந்தது . என்னைக் கண்ட அந்த அண்ணை ,

"வாங்கோ தம்பி நானும் உங்களை பாத்துக் கனகாலம்".

என்று வெள்ளைச் சிரிப்புடன் என்னை வரவேற்றார்.

"நீங்கள் எப்படியண்ணை இப்ப இருக்கிறியள் ?"

என்றேன்.

"ஏதோ இருக்கிறன் தம்பி . மனிசிக்காறி இப்ப கொஞ்சம் சுகமாகி கொண்டு வாறா தம்பி ".

என்று முகத்தில் உற்சாகம் பொங்கிப் பிராவிகிக்கச் சொன்னார் .

"சந்தோசம் அண்ணை எனக்கு ஒரு தேத்தண்ணி தாங்கோ".

நான் தேத்தண்ணியை வாங்கிக் கொண்டு கடைவாசலுக்கு வந்தேன்.சுடுகின்ற தேத்தண்ணியை மெதுவாக உறுஞ்சியபடியே , எனது கண்கள் அங்கும் இங்குமாக அலைபாய்ந்தது ,நான் முன்பு சந்தித்த அக்கா கண்ணில் எத்துப்படுகின்றாவா என்று . ஏனோ எனது மனம் அவாவையே சுற்றி வட்டமிட்டது . கடவுளே அந்த அக்காவை எனக்குக் காட்டு என்று உள்ளர மனம் வேண்டியது . எனது எதிர்பார்ப்பு வீண்போகவில்லை . அந்த அக்கா தனது மகனுடன் கையில் கூடையுடன் பக்கத்துக் கடையில் இருந்து வந்து கொண்டிருந்தா . என்மனம் மகழ்சியால்த் துள்ளியது . நான் அவாவைக் கூப்பிட்டேன் . நின்று என்னை உற்றுப்பார்த்த அவா , என்னிடம் ஓடி வராத குறையாக என்னிடம் வந்த அவா ,

" தம்பி எப்பிடி இருக்கிறியள் ? என்ர கடவுளே என்னால நம்பேலாமல் கிடக்கு ".

நான் வாயில் ஒரு புன்னகையை தவளவிட்டேன் . ஏனோ தெரியவில்லை கையில் புகைந்த சிகரட் என்னையறியாமல் பின்னால் போனது .

"அக்கா உங்களோட ஒரு விசையம் கதைக்க வேணும்".

"என்ன தம்பி "?

"உங்களுக்கு நிவாரண நிதி வந்திட்டுதே"?

"ஓம் தம்பி , உங்களை கண்டாப் பிறகு வந்துது .இவர் இப்ப பள்ளிக்கூடம் போறார் . ஒருநேரச்சாப்பாடு தன்னும் சாப்பிடிறம்".

என்று சிரித்தவாறே வெள்ளேந்தியாக எனக்கு கதை சொல்லிக் கொண்டிருந்தா அந்த அக்கா . எனது கை தன்னிச்சையாக மாற்றாமல் வைத்திருந்த நூறு யூரோக்களைப் பொக்கற்றினுள் சரிபார்த்தது .

"அக்கா நாங்கள் கொழும்புக்கு போறம் . எங்களிட்டை பெரிய காசு இல்லை . இதை வைச்சு உங்கடை மகனை படிக்க வையங்கோ".

என்று தயாராக வத்திருந்த யூறோவைக் கொடுத்தேன் .

"என்ன விளையாடுறியளே தம்பி ? எங்கை உங்கடை மனிசி ? நான் பாக்கவேணும் ".

என்று சூடாக அந்த அக்கா என்னிடம் கேட்டா . என்னடா இது வில்லண்டத்தை விலைக்கு வாங்கீட்டமோ? என்று மனதுக்குள் நினைத்துக்கொண்டே , எனது மனவியிடம் அந்த அக்காவைக் கூட்டிக் கொண்டு போனேன் . என்மனைவி செய்த சமாதானத்தால் ஒருவாறு சகஜநிலைக்குத் திரும்பிய அவா ,

"சரி தம்பி இவ்வளவு சொல்லுறியள் , தாங்கோ .ஆனா , உங்களுக்கு திருப்பி தருவன் ."

"உங்கடை பேர் என்ன தம்பி "?

நான் எனது பேரைச் சொன்னேன் .அவா எனது மனைவியைப் பாத்து ,

"உங்கடை மனுசன் பேருக்கேத்த ஆள் தான் "

என்றா,சிரித்தவாறே .

நான் அவாவிடம் விடைபெற்றுக் கொண்டு பறப்படத்தயாரான பஸ்சினுள் ஏறினேன் . நேரம் 11 மணியை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது . ஊழித்தாண்டவமாடிய அந்தக் கந்கபூமிகள் என் அழுகையினூடாக விடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தன . பஸ் கிளிநொச்சி , மாங்குளம் ,என்று எகிறிப் பாய்ந்து ஓமந்தை சோதனைச் சாவடியில் தன்னை மட்டுநிறுத்தியது .

November 13, 2011 

தொடரும்