எல்லோரும் அவதிப்பட்டு பஸ்சை விட்டு இறங்கினார்கள் . நாங்கள் நிதானமாக கடைசியாக இறங்கினோம் . காலை வேளை செம்மஞ்சள் பூசிச் சூரியன் சுட்டெரித்தான் . பஸ்ராண்ட் ஞாயிற்றுக் கிழமையானதால் தூங்கி வழிந்தது . எனக்கு நன்றாக வியர்த்து ஊத்தியது . தண்ணி விடாயால் நாக்கு வறட்டியது . நான் அம்மன் கோயில் மூலையில் இருந்த கடைக்குத் தண்ணிப் போத்தில் வாங்கப் போனேன் . பெறாமக்களும் என்னுடன் ஒட்டிக்கொண்டார்கள் ரொபி வாங்க . அவர்கள் கையில் ஏற்கனவே வல்லிபுரக் கோயிலில் வாங்கிய விளையாட்டுச் சாமான்கள் நிறைந்திருந்தன . எனக்கு தண்ணிப் போத்திலையும் , அவர்கள் கேட்ட ரொபியையும் வாங்கிக் கொண்டு வீட்டை நோக்கி அம்மன் கோயில் வீதியால் நடந்தோம் . வழக்கத்துக்கு மாறாக இன்று அம்மன் கோயில் வீதி வெறிச்சென்று இருந்தது . அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக சனங்கள் சைக்கிளில் போய் கொண்டிருந்தனர் . நாங்கள் வீதியால் நடப்பது இலகுவாக இருந்தது . வீதியைக் கடந்து ஒழுங்கையில் இறங்கியபொழுது , அங்காங்கே ஆடுகளும் இப்பிலிப்பில் குழைகளைக் கடித்தபடியே எங்களுடன் நடை பயின்றன . பெறாமக்கள் அவைகளுடன் சேட்டை விட்டுக் கொண்டு எங்களுடன் நடந்தார்கள் . நாங்கள் வீட்டை அடைந்தபொழுது நேரம் காலை 9h30 யைத் தாண்டி இருந்தது . வெய்யிலும் இப்பொழுது நன்றாகவே தனது குணத்தைக் காட்டத் தொடங்கி விட்டது . மாமி எங்களுக்காக வெள்ளை அப்பமும் , இடிச்ச சம்பலும் செய்து வைத்திருந்தா . பெறாமக்கள் பேத்தியாருக்கும், அன்ரிக்கும் , தாங்கள் கோயிலுக்குப் போய் வந்த கதையைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள் . அவர்களும் ஏதோ புதிதாக கேட்பது போல விடுத்து விடுத்து விண்ணாணம் பறைஞ்சு கொண்டிருந்தார்கள் . அப்பமும் சம்பலும் போய் வந்ததிற்கு நல்ல ருசியாக இருந்தாலும் , எனது உணவுக் கட்டுப்பாட்டால் நாலு அப்பத்திற்கு மேல் என்னால் சாப்பிட முடியவில்லை . மாமா வீட்டு வாசலில் இருந்து புளியம்பழம் உடைத்துக் கொண்டிருந்தார் . பிள்ளைகள் சுட்டி ரீவி யுடன் ஐக்கியமாகிவிட்டார்கள் . நானோ மாமாவின் வாயைக் கிண்ட முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தேன் , எனக்கு ஏதாவது பிரையோசனமாய் இருக்கும் எண்ட நப்பாசையில் .
"அப்ப மாமா இந்தமுறை லெச்சனில ஆருக்கு போடப்போறியள்" ?
"அது......... எவன் உள்ளதைச் சொல்லுறானோ பாப்பம் ".
"ஆரும் அப்பிடிச் சொல்லுறதாய் தெரியேலையே மாமா".
"அப்பிடி சொல்லாதையுங்கோ . இப்ப சனம் எல்லாம் நல்ல தெளிவு கண்டியளோ . ஆர் தங்களுக்கு பிரையோசனமாய் இருக்கீனமோ , அவைக்குப் பின்னால நிக்குங்கள் . இப்ப டக்கிளசு சனத்துக்கு எவ்வளவோ நல்ல விசையங்களை செய்யிறார் . ஆனா, அவரோடை இருக்கிற கொஞ்ச குறுக்கால போனதுகளால அந்தாளுக்கு கள்ளப் பேர் " .
"ஏன் அவரும் நீங்கள் சொல்லுற ஆக்களை தட்டி நிமித்தலாம் தானே மாமா "?
நீங்கள் என்ன சொல்லுங்கோ , அந்தாள் வந்தாப் பிறகுதான் சனங்களின்ர பிரச்சனையள் எல்லாம் வெட்டிக் கொண்டுவாறார் . எந்த நேரத்திலையும் அவரைப் பாக்கலாம் . சரியான எளிமையான மனசன் பாருங்கோ".
" நாங்களும் இங்கை இருந்து பாத்தனாங்கள் தானே எல்லாற்ர விளையாட்டுகளையும்".
" ஏன் மாமா அப்படிச்சொல்லுறியள் "?
"உங்களுக்கு கனக்கத் தெரியாது தம்பி......... , நாங்கள் எல்லாம் , எல்லா வழியாலையும் பாவப்பட்ட சீவனுகளாய் போனம் . அதுகளை சொல்லுறதெண்டால் நெஞ்சுக் கொதி தான் ஏறும்".
ஏன் மாமா இப்பிடிச் சொல்லுறார் . இதில் எது பொய் ? எது உண்மை ? மக்களின் அடிப்படைத் தேவைகளை யார் தீர்த்து வைகின்றார்களோ , அவர்கள் மக்களால் முன்னிலைப் படுத்துவது மனித இயல்போ ? என்று எனது மனம் பலவாறாக அலைபாய்ந்தது . நானும் மாமாவோட சேர்ந்து புளியம்பழம் உடைச்சுக் கொண்டே கதையைத் தொடர்ந்தேன்,
"ஏன் மாமா இயக்கம் சனத்தை செரியாக் கஸ்ரப்படுத்திப் போட்டாங்களே"?
"அப்பிடி எல்லாம் இல்லை தம்பி......... ஒண்டுரெண்டு கதைக்ககூடிய மட்டத்தில இருந்தாங்கள் . மிச்சமெல்லாம் கதைக்கப் பேசத்தெரியாது . நாங்கள் ஒருத்தரையும் வித்தியாசம் பாக்கேல பாருங்கோ . பசிச்ச வயித்துக்கு சோறு போட்டம் . சில நேரம் சோறு போட்டதுகளுக்கே உலை வைச்சவங்களையும் கண்டிருக்கிறன் ".
"தம்பி உலகத்தில எல்லா இடத்திலையும் நல்லவனும் இருக்கிறாங்கள் , கெட்டவனும் இருக்கிறாங்கள்."
"ஏன் மாமா இதை இங்கை சொல்லுறியள் "?
"எங்கடை பெடியளுக்கு வீரமும் துணிவும் இருக்குது பாருங்கோ. ஆனால் , விவேகம் கொஞ்சம் மட்டு".
"ஏன் அப்பிடி சொல்லுறியள்?"
"நீங்களும் இந்த உலகத்திலதானே இருக்கிறியள் தம்பி."
"எண்டாலும் மாமா நீங்கள் அனுபவசாலிதானே அதுதான் கேட்டனான் என்னை வித்தியாசமாய் எடுக்காதையுங்கோ".
மாமா கெக்கட்டம் விட்டுச் சிரித்தார் . எனக்கு மாமாவின் சிரிப்பின் அர்த்தம் விளங்கவில்லை . அனுபவப்பட்ட பழுத்த பழங்கள் உப்பிடித்தான் கெக்கே பிக்கே எண்டு சிரிப்பார்களோ ? நானும் பொதுவாய் சிரித்தேன் .
"அப்ப மாமா ஒப்பிறேசன் லிபறேசனில , இந்தியன் ஆமி வந்த மூட்டம் எல்லாம் என்ன நடந்தது?"
"அதெல்லாம் பெரிய கதை தம்பி . எங்கடையாக்களும் சம்பல் அடி குடுத்தாங்கள் கண்டியளோ.ரெண்டு வளத்தாலையும் ஆட்டித்தான் பாத்தினம் . உவன் அத்துலத் முதலியும் நேர இங்கை வந்து நிண்டவன் , தன்ர முதலாளி ஜெயவர்தானாக்கு நேரடி ஒலிபரப்புச் செய்ய , ஒண்டும் நடக்கேல . துண்டைக் காணம் துணியைக் காணம் எண்டு ஓடினாங்கள் பாருங்கோ . இதுக்குள்ள இந்தியாக்காறன் , தான் சாப்பாடு குடுக்கப் போறன் எண்டு கடலுக்கை கப்பல்லை வந்து நிக்கிறான் . பின்னை இவையும் ,அவங்களும் கடலுக்கை நிண்டு விண்ணானம் பறையினம் . அவனும் அம்புலிமாமாக் கதையைக் கதைச்சுக் கொண்டு ..... பிளேனால சாப்பாட்டை கொண்டு வந்து போட்டு , இவைக்கு மூஞ்சயைப் பொத்தி ஒரு குடுவை குடுத்தான் கண்டியளோ சொல்லி வேலையில்லை . ஆனா தம்பி , சனம் செரியா துன்பப் பட்டுபோச்சுதுகள். எவ்வளவு சாவுகள் ? கை கால் இல்லாமல் போனதுகள் எண்டு வகைதொகையில்லை . இதுக்கை ஆரும் தப்பி பிழைச்சு இருக்கிறதெண்டால் அது பெரிய விசையம்".
மாமாவின் கண்கள் கலங்கியிருந்தன. நான் அவரை தேற்றிவிட்டு எங்களது பயண அடுக்குகளை பார்க எங்கள் வீட்டிற்குப் போனேன். நான் உடுப்புகளை அடுக்கிக் கொண்டிருக்கும் பொழுது மனைவி வந்து சாப்பிடக் கூப்பிட்டா . மாலில் கைக்குத்தரிசி சோறும் , மரக்கறிகளும் உணவுத் தட்டில் நிறைந்திருந்தன . நான் பேருக்கு சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தேன் . ஏனோ என் மனம் அம்மாவைச் சுற்றி வட்டமிட்டது . நாளை வவுனியா போகமுதல் இன்றே கோப்பாய்குப் போகவேண்டும் என்று நினைத்துக்கொண்டேன் . சாப்பிட்டுவிட்டு சிறிது நேரம் இருந்து விட்டு , கோப்பாய்குப் போக வெளிக்கிட்டேன் . மச்சான் என்னை சைக்கிளில் கொண்டு வந்து பஸ்ராண்டில் விட்டார் . நான் வருவதைத் தங்கைச்சியிடம் சொல்லும்படி மனைவியிடம் சொல்லியிருந்தேன் . என்னை ஏற்றிக்கொண்டு பஸ் கோப்பாயை நோக்கி விரைந்தது . வெய்யிலின் கடுமை குறைந்து , கூதல் காற்று பஸ் ஜன்னலின் ஊடாக வீசியது . சாப்பிட்ட சாப்பாட்டின் துணையால் நித்திரை என்னைச் சொக்கியது . அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக அம்மா கனவில் ஈஸ்மன்ட் கலரில் மிதந்தா. பஸ் திரும்பிய வேகத்தில் நித்திரை என்னிடமிருந்து விடை பெற்றுக்கொண்டது . பஸ்சோ இப்பொழுது நீர்வேலிச் சந்தியைத் தாண்டி ஓடிக்கொண்டிருந்தது . நான் இறங்குவதற்குத் தயாரானேன் . முகத்தில் வழிந்த வியர்வையை துவாயால் துடைத்தேன் . பஸ் என்னை இறக்கி விட்டு தனது பயணத்தைத் தொடர்ந்தது . நான் ஒழுங்கையில் வீட்டை நோக்கி நடக்கத்தொடங்கினேன் .
என்னைக் கண்டதும் எனது மருமகள் மாமா........... மாமா.......... என்று கத்தியவாறே தளிர் நடையில் ஓடி வந்தாள் . அவள் கையில் நான் ஞாபகமாக வாங்கி வந்த ரொபி பைக்கற்றை வைத்தேன் . அவள் லஞ்சமாகக் கட்டிப்பிடிச்சு ஒரு முத்தம் ஒன்றைத் தந்தாள். வீட்டில் ரெண்டு சின்ன லபோறடர் ரக குட்டி நாய்கள் தளிர் நடைபயின்றன . அவை வெள்ளை நிறத்தில் குண்டுக் குட்டிகளாக இருந்தன . நான் அவகளைக் கைகளில் தூக்கிக் கொண்டேன் .நான் போனதும் நான்கொடுத்த காசுகளை வைத்துக்கொண்டு , அண்ணையிடம் அரிச்செடுத்து அவரின் பெடியள் வாங்கினதாய் தங்கைச்சி சொன்னாள் . நான் முன் விறாந்தையில் இருந்து அம்மா அப்பாவின் கறுப்பு வெள்ளைக் கலியாணவீட்டு படத்தை வைத்த கண் வாங்காமல் பாத்துக்கொண்டிருந்தேன் . தங்கைச்சி தேத்தண்ணியும் முறுக்கும் கொண்டு வந்தாள் . எடுத்துக்கொண்டே,
"அண்ணை எங்கை"?
"இப்ப வந்துடுவற்ரா உன்னை நிக்கச்சொன்வர் . நீ என்னடா கனக்க கதைக்கிறாயில்லை , முந்தின ஆள் இல்லை ".
தங்கைச்சி உடைந்துபோய் சொன்னாள் .
"இல்லையடி நான் ஒரே மாதிரித்தான் இருக்கிறன் ".
வாயில் வலிந்த சிரிப்புடன் சொன்னேன் அவள் சமாதானமான மாதிரி எனக்குத் தெரியவில்லை . எனது மனமோ தனிமையை நாடியது . கேணியடிக்குப் போனால் நல்லது போல் எனக்குத் தோன்றியது .எனது எண்ணத்தைச் செயலாக்கினேன் . என்ர மருமகளும் அடம் பிடித்து என்னுடன் சேரந்து கொண்டாள் . நான் அவள் கையைப் பிடித்து கொண்டு நடந்தேன் . அவளும் பெரிய மனிசியாகத் தனது மொழியில் எனக்கு இடம் காட்டியபடியே நடந்தாள் . நாங்கள் கோயிலடியை அண்மித்து விட்டோம் . நான் கேணிக்கட்டில் அமர்ந்து கொண்டேன் . மருமகளை கோயில் முன்றலில் விளையாட விட்டேன் . பிள்ளையார் அமைதியான சூழலில் மோனத்தவம் செய்தார் . எவ்வளவோ நடத்தும் சாட்சியாக இருந்த இந்தப் பிள்ளையார் பலரைக் காப்பாற்றாதது எனக்குக் கோபமாக வந்தது . காலத்தின் வினோதம் , சிறிய வயதில் பிள்ளையாரே கதி என்று இருந்த என்னை இன்று இப்படி யோசிக்க வைக்கின்றது . சன்னிதியானாவது தனது தேரை எரித்த அப்புகாமியை , அவனின் கனவில் வந்து வெருட்டி அவனைக் காவடி எடுக்கப் பண்ணினான் . ஆனால் இந்தப் பிள்ளையாருக்கு முன்னால் எவ்வளவோ நடந்தது . எனக்கு புரியவில்லை . சிலவேளை புரியாது தான் கடவுளோ ? நான் அலைபாய்ந்து கொண்டிருந்தேன் . மாலைச் சூரியன் வானில் வெத்தலையைத் துப்பி விட்டிருந்தான் . குயில் ஒன்று சோகப் பண் பாடியது . தூரத்தே ஒரு பெண் எங்களை நோக்கி வருவது தெரிந்தது . நானோ சுவாரசியமில்லாமல் பற்றிய சிகரட்டைத் தொடர்ந்து என்மனத்தை சிறகடிக்க விட்டேன் . எங்களை நெருங்கிய பெண் சிறிது நடையைக் குறைத்து ,
" என்ன கண்ணன் இங்கை தனிய இருக்கிறியள் ?"
எனது கண்கள் ஆச்சரியத்தால் விரிந்தன . என்னிடம் வந்தது பாமினியே .
"வா.....வா.... பாமினி உன்னைத் தான் யோசித்துக் கொண்டிருந்தன் ".
கலகலவென்று கள்ளமில்லாது சிரித்தாள் பாமினி .ஏனோ தெரியவில்லை போனகிழமை பாத்ததை விட இந்தமுறை கொஞ்சம் தெளிவாக இருந்தாள் .
"நான் வீட்டடியால வரக்கை உங்கடை தங்கைச்சி சொன்னா நீங்கள் இங்கையெண்டு , அது தான் சும்மா பம்பலடிக்க வந்தனான் ".
பாமினியும் எனக்குப் பக்கத்தில் கேணிகட்டில் இருந்துகொண்டாள் .
"பாமினி எனக்குக் கொஞ்சம் கதை சொல்லன்".
"என்னகதை ?"
"இல்லை , முக்கியமான கட்டங்களில நான் இங்கை இல்லை . நீ வன்னீல இருந்தனி , இங்கையும் இருந்தனி , நீயாவது உள்ளதைச் சொல்லன் எனக்கு . ஏன் எங்களுக்கு இப்பிடியெல்லாம்.......... ? இந்தியன் ஆமி நிக்கேக்கை என்ன நடந்திது "?
அவள் முகம் சிறிது இறுகியது . சிரிப்பு மெதுமெதுவாக அவளிடம் விடைபெற்றது . நீண்ட பெருமூச்சு அவளிடம் இருந்து வெளிப்பட்டது .
"அதுதான் கண்ணன் எனக்கும் விளங்கேல . ஆனால் , இப்ப கால ஓட்டத்தை வைச்சு கூட்டிக்களிச்சுப் பாத்தால் எங்களுக்கு வந்த சந்தர்பங்களை எல்லாம் மண்டைக்கனத்தால எட்டி உதைச்சுப்போட்டம். இந்தியாக்காறன் எங்களுக்கு ஒரு மானில அரசாங்கத்தை எடுக்கச் சொல்லி அப்ப ஒரு பெரிய கூட்டம் முத்தவெளில நடந்திது . அதில பேசின பத்மநபா சொன்னார் < இது எங்களுக்கு கிடைச்ச சந்தர்பம் . இதை அடிப்படையா வச்சு எங்கடை போராட்டத்தை நடத்துவம் . எங்களுக்குப் பதவி வேண்டாம் . நீங்களே எடுங்கோ . எங்களுக்கு ஆதரவு தாங்கோ எண்டு > . ஆனா , நாங்கள் என்ன சொன்னம் < ஈப்பி யை இந்தியா வாங்கிப்போட்டுது . நாங்கள் போராட்டத்தை விடேலாது > எண்டு நெம்பினம் . அப்ப வடக்கு கிழக்கு இணைஞ்ச பெரிய நிலப்பரப்பு எங்களிட்டை இருந்திது . ஆனா , இண்டைக்கு............... ஒரு சென்ரிமீற்ரர் நிலம் கூட எங்களிட்டை இல்லை ".
பாமினியின் குரல் உடைந்து கமறியது .அவள் அழத்தொடங்கினாள் . நான் அவளை அழவிட்டேன் .
"எத்தினை , இழப்புகள் , தியாகங்கள் , நாங்கள் உருவாக்கின போரியல் முறைகள் , ஒருகாலத்தில பால்றாஜ் எண்டாலே ஒண்டுக்குப் போனவங்கள் , இண்டைக்கு......... எல்லாமே மூண்டு மாசத்தில முடிஞ்சு போச்சுது கண்ணன் . இந்தியன் ஆமி பெரிய திறம் எண்டு சொல்லேல . உலகத்தில இருக்கிற ஆமியள் செய்யிற வேலையளைத் தான் அதுவும் எங்களுக்குச் செய்தது . ஆனா அவங்களிலையும் கனக்க நல்லபேர் தமிழ் ஆக்கள் மெட்றாஸ் றெஜிமன்ட் இல இருந்தாங்கள் . எங்கடை சனம் படுற கஸ்ரத்தை பாத்து இரங்கினாங்கள் . அப்ப இங்கையும் ஒருக்கா சணல் அடி நடந்திது . இந்தியன் ஆமி உரும்பிராய் சந்தியால கோப்பாய்கு வாறான் . இந்தக் கேணயடில , அங்கால குளறியர் வீட்டு புளியமரத்தடில , எல்லாம் இயக்கப்பெட்டையள் குவிஞ்சு நிண்டு அடிக்கிறாளவை. மேல தும்பி பறக்குது . கோப்பாய் ரணகளமாய் போச்சுது . நாங்கள் இப்படியே தரவைக்கால அங்கால கைதடிக்க போட்டம் . நாங்கள் தரவையைக் கடக்கவே எங்களுக்கு உயிர் போட்டு வந்திது. பேந்து நாங்கள் ஆடு மாடுகளைப் பாக்கவந்தால் , கோப்பாய் சந்தில இருந்து வாசிகசாலை வரைக்கும் ஒரே செத்த சனங்களின்ர சவங்கள் புழுத்து நாறுது . எல்லாம் வயசு போன சனங்கள் .பிறகு எல்லாரும் சேந்து கூட்டிஅள்ளி எரிச்சம் . அப்ப யோசிச்சன் இவங்களுக்கு குடுத்துத் தான் கலைக்க வேணும் எண்டு . நாங்கள் கைதடில நிக்கேக்கை அடுத்த கூத்து நடந்திது".
என்மனம் உலைகளமாகியது . என்னையறியமல் என் கண்ணில் நீர் பொட்டுகள் எட்டிப் பாத்தன .
"பாமினி ஒரு சிகரட் பத்தப்போறன் , குறை இனைக்காதை ".
பாமினி வெறுமையாகச் சிரித்தாள் . நான் அவளின் அனுமதயில்லாமலே சிகரட் ஒன்றைப் பற்ற வைத்தேன் . என் வாயில் இருந்து , எனது மன வெக்கை புகையாகச் சீறிப் பாய்ந்தது .
"சொல்லு பாமினி".
அப்ப மேஜர் குமார் எண்டு இந்தியன் ஆமீல இருந்தவர் . எங்கடை சனத்துக்கு தன்ர பதவியைப் பாவிச்சு எவ்வளவோ செய்தார் , இயக்கத்துக்கும் செய்தவர் . கடைசீல இயக்கம் இவரைப் பாவிச்சுப் போட்டு , நுணாவிலுக்கை வைச்சு போட்டுத்தள்ளிப் போட்டாங்கள் . கைதடில எங்களுக்கு சனி தொடங்கீச்சுது . நாங்கள் சாவகச்சேரி பக்கம் ஓடத்தொடங்கினம் .............
"வேண்டாம் கண்ணன் என்னால ஏலாமல் இருக்கு".
அழுகையுடன் பாமினி சொன்னாள் . இருள் படரத்தொடங்கியிருந்தது . தூரத்தே மோட்டச்சைக்கிள் ஒலி கேட்டது . எங்களை நோக்கி அண்ணை வந்து கொண்டிருந்தார்.எங்களிடம் கிட்ட வந்த அண்ணை என்னை வீட்டை வரும்படி சொன்னார் . நான் பாமினியிடம் விடைபெற்றேன் . நான் அண்ணையுடன் தளர் நடையுடன் வீட்டிற்குப் போனேன் . நேரம் மாலை ஆறு மணியாகியிருந்தது . தங்கைச்சி இடியப்பமும் சொதியும் வைத்திருந்தாள் . என்னை சாப்பிடும்படி கட்டாயப்படுத்தினாள் . நான் அவளது மனதை நோகப்பண்ணாது சிறிது இடியப்பத்தைக் கொறித்தேன் . இருட்டி விட்டதால் அண்ணை என்னை கெதியில் வெளிக்கிடக் கெதிப்படுத்தினார் . நான் எல்லோருடனும் விடைபெறும் பொழுது , தங்கைச்சி நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு அழுகையுடன் என்னைக் கட்டிப்பிடிச்சுக் கொஞ்சினாள் . அண்ணை என்னுடன் பஸ்ராண்ட் வரை வந்தார் . என்னை அதிகம் காக்கவைக்காது பஸ் உடனடியாகவே வந்தது. நான் அண்ணையிடம் சொல்லிக் கொண்டு பஸ்சினுள் ஏறினேன் . பஸ்சில் கூட்டம் அதிகம் இருக்கவில்லை நான் வசதியாக ஓரிடத்தில் போய் இருந்து கொண்டேன் . என் மனம் என் சொல்கேளாது விசும்பியது . கடவுள் என்னைத்தான் இப்படிச் சோதிக்கறாரோ ? அம்மா இல்லாத வீடும் , பாமனியின் சந்திப்பும் என்னைக் கொல்லாமல் கொன்றன . பஸ் பருத்தித்துறையை நோக்கி விரைந்தது . இருட்டில் ஒன்றுமே என் கண்களில் எத்துப்படவில்லை . நான் கண்களை மூடிக்கொண்டேன் . சிறிது நேரத்தில் பஸ் பருத்திதுறை பஸ்ராண்டில் தன்னை நிலைப்படுத்தியது . நேரம் எட்டு மணியை கடந்திருந்தது . நான் விரைவாக அம்மன் கோயலடியால் நடையைக் கட்டினேன் . நான் வீட்டை அடையும் பொழுது மனைவியும் பெறாமக்களுடன் கேற்றில் நின்று கொண்டிருந்தா . அவாவின் முகத்தில் கலவரரேகைகள் ஓடியிருந்தன . நான் அவாவைச் சமாதானப்படுத்தினேன் . எமது பயணத்துக்கு எல்லாம் பயணப்பொதிகளாக அடுக்கப்பட்டு ஆயத்தமாக இருந்தன . மனைவி தோசையும் ,தோசைக்கறியும் செய்திருந்தா . நாங்கள் எல்லோரும் இருக்க மனைவி பரிமாறினா . மாமியின் கைவண்ணம் தோசைக்கறியில் தெரிந்தது . சாப்பிட்டு விட்டு சிறிது நேரம் கதைத்துக் கொண்டிருந்தோம் . என்னை நித்திரை கட்டிப்பிடித்தது. நான் போய் படுத்து விட்டேன் .நானும் மனைவியும் விடியவே எழும்பி புறப்படத் தயாரானோம் . மாமியினதும் , அன்ரியினதும் முகங்கள் வாட்டமடைந்து இருந்ததை ,நான் அவர்களது முகக்குறிப்பால் உணர்ந்தாலும் , நான் அவர்களுடன் முசுப்பாத்தி விட்டுக் கொண்டே விடைபெற்றேன் . மாமாவும் , மச்சானும் பஸ்ராண்ட் வரை எங்களுடன் வந்தார்கள் .அங்கு கலைந்தும் கலையாத காலைப்பொழுதில் இ .போ .சா பஸ் எங்களுக்காகக் காத்து நின்றது .
October 31, 2011
தொடரும்
Comments
Post a Comment