Skip to main content

Posts

Showing posts with the label அடுத்தவீட்டு வாசம்- புதினம்

வேங்கையின் மைந்தன்-பாகம் 1-36-எங்கும் புலிக்கொடி

  மன்னர் மகிந்தரும் வல்லவரையர் வந்தியத்தேவரும் தனித்தமர்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்த வேளையில் மாமன்னர் அங்கு வருவதாக வாயிற்காவலன் அவர்களிடம் வந்து செய்தி கூறினான். இதைக் கேள்வியுற்றவுடன் மகிந்தரின் முகம் வெளுத்தது. அதற்குள் ராஜேந்திரரே அங்கு வந்து சேர்ந்துவிட்டார். மாமன்னருக்கு முகமன் கூறி மகிந்தர் அவரை வாய்ச் சொல்லால் வரவேற்றாரே தவிர, அவரது மனம் வரவேற்புக்குச் சித்தமாக இல்லை என்பதை அவர் முகம் காட்டியது. புன்னகை பூத்துக்கொண்டே சக்கரவர்த்தி மகிந்தரின் முகத்தில் தம் விழிகளைப் பாய்ச்சினார். அந்தப் பார்வையைத் தாங்க முடியாமல் மகிந்தர் தவித்த தவிப்பு மாமன்னரை வியப்புறச் செய்தது. காவலனைக் கண்டுவிட்ட கள்வனைப்போல் மாமன்னரைக் கண்டு மகிந்தர் ஏன் மிரள்கிறார்? ‘நெஞ்சில் உரமற்ற கோழை! நேர் பார்வைகூடப் பார்க்காமல் ஏன் தவிக்கவேண்டும்?’ என்று நினைத்துக்கொண்டு வல்லவரையர் பக்கம் திரும்பினார் சக்கரவர்த்தி. உணர்ச்சியை உள்ளடக்கிய செப்புச்சிலையாகக் காணப்பட்டார் வந்தியத்தேவர். “மகிந்தர் அவர்களே! சோழ சாம்ராஜ்யத்தின் சாமந்த நாயகர் தங்களிடம் யாவற்றையும் தெளிவாக விளக்கியிருப்பாரென்று நம்புகிறேன்’’ என்று வெண்கலக்குரலில்

வேங்கையின் மைந்தன் - புதினம்- பாகம் 1 -35

  இளங்கோவைத் தூக்கிக்கொண்டு சென்ற இராஜேந்திரர் எதிரில் ஓடிவந்து கொண்டிருந்த ரோகிணியைக் கண்டவுடன், எங்கே அவள் வந்து இளங்கோவின் மீது விழுந்துவிடப் போகிறாளோ என்று ஒரு கணம் துணுக்குற்றார். அதற்குள்ளாக ரோகிணிக்குப் பின்னால் மகிந்தர் வருவது தெரிந்தது. வந்தவர் இளங்கோவையை இராஜேந்திரரையோ ஏறிட்டுக்கூடப் பார்க்காமல் தமது புதல்வியின் கரத்தைப் பற்றினார். அவளைச் சுட்டெரித்து விடுவதுபோல் ஒரு பார்வை பார்த்தார். ரோகிணி பெட்டிப் பாம்பைப் போல் அடங்கி மௌனமாக அவர் பின்னே சென்றாள். ஒரு விநாடிக்குப் பின் அவள் தன் தந்தையின் பிடியிலிருந்தவாறே திரும்பிப் பார்த்தபோது, இளங்கோ நினைவு தடுமாறிய நிலையிலும் அவளையே ஏக்கத்துடன் நோக்கிய வண்ணம் இருந்தான். அடுத்த விநாடிக்குள் ரோகிணியும் மகிந்தரும் கூட்டத்துக்குள் மறைந்து சென்றுவிட்டார்கள். சக்கரவர்த்தி தங்கியிருந்த பெரிய மாளிகையின் ஓர் அறைக்குள் இளங்கோவைக் கிடத்தினார்கள். வைத்தியர் வந்து நாடியைப் பார்த்துவிட்டு நம்பிக்கை தெரிவித்தார். அபாயமில்லையென்றும் பிழைத்துவிடுவானென்றும் கூறினார். மூலிகைகள் அரைத்து வைத்துக் கட்டுவதிலும், மருந்து கொடுப்பதிலும், அவனுக்குச் சிகிச்சைகள் ச

வேங்கையின் மைந்தன் - புதினம் - பாகம் 1 -34

இளங்கோவின் தோளில் வேல் பாய்ந்த அதே நேரத்தில், வீறிட்டு அலறிக்கொண்டே படுக்கையிலிருந்து பதைபதைத்து எழுந்தாள் அருள்மொழி. பகலுறக்கம் கொள்வது அவள் பழக்கமில்லை. அன்றைக்குப் பொழுது விடிந்ததிலிருந்தே அவளுடைய உடலும் மனமும் சோர்வுற்றிருந்தன. எதிலும் மனம் நாட்டம் கொள்ளவில்லை. பிற்பகலில் ஏதேதோ கற்பனை செய்து தன்னைக் குழப்பத்தில் ஆழ்த்திக் கொண்டே கட்டிலில் சாய்ந்தாள். அரை நாழிகைப் பொழுதுக்குள் பயங்கரமானதொரு பகல் கனவு தோன்றி அவளை இப்படியெல்லாம் ஆட்டிப் படைத்தது. தன் தமக்கையின் கூக்குரலைக் கேட்ட அம்மங்கை தேவி தொடுத்துக் கொண்டிருந்த மல்லிகைச் சரத்தை அப்படியே போட்டுவிட்டு, அருள்மொழியிடம் ஓடிவந்தாள்.  அருள்மொழியின் விழிகள் அப்போது அகலத் திறந்தன. வாயில் விரலை வைத்து அவள் தன்னையறியாது கடித்துக்கொண்டாள். அவளுடைய முகத்தில் அருள் இல்லை. “என்ன, அக்கா, இது?” தன் தங்கையின் முகம் ஒரு விநாடிக்குப் பிறகே அவளுக்குத் தெரிந்தது. மறுமொழி கூறாமல் அச்சத்துடன் அம்மங்கையை நோக்கினாள். “உறங்கிவிட்டாயா, அக்கா?” “அப்படித்தான் நினைக்கிறேன்.” “எதுவும் கனவு கண்டாயா?” “கனவா?” என்று அம்மங்கையிடமே திருப்பிக்கேட்டு விட்டு, கண்ட கனவைத

வேங்கையின் மைந்தன் - புதினம்- பாகம் 1 - 33

சிறு பொழுதுக்கு முன்பு படிகம்போல் தெளிந்திருந்த மலைச் சுனையின்நீர்ப்பரப்பில் இப்போது பெரிய பெரிய அலைகள் எழும்பிக் கொண்டிருந்தன.கதிரொளி பெற்றதால் கருப்பஞ்சாற்றுத் தெளிவின் நிறத்திலிருந்தது அது. இப்போது முதலையின் குறுதிபடிந்த செந்நீராக மாறிக்கொண்டிருந்தது. நீர்மட்டத்துக்குக் கீழே இருந்த கரு நீலப் பாறைகள் செம்பவளப் பாறைகளாகத்தோற்றம் அளிக்கத் தொடங்கின. முதலையின் சாம்ராஜ்யத்துக்குள்ளே புகுந்து, மனிதன் தன் வீரத்தையும் உயிரையும் பணயம் வைத்துப் போராடிக் கொண்டிருந்தான். கரையில் இருந்தவாறே அம்பெய்து முதலையைக் கொல்ல முடியுமா என்று யோசித்தான் இளங்கோ. முதலையின் முதுகுச் செதில்களை அம்புகள் ஊடுருவக்கூடுமென்று தோன்றவில்லை. முதலையோ குகைக்குள் மறைந்து கொண்டிருந்தது. நீரில் குதிப்பது ஒன்றுதான் வழி. மரத்திலிருந்த வில்லையும் அம்புக் கூட்டையும் எடுத்து மண்டிக்கிடந்த மலைப்புல்லிடையே மறைத்தான். கை வேலுடன் தண்ணீரில் இறங்கிக்குகையை நோக்கிச் சென்றான். செத்த பாம்பை விழுங்கித் தீர்த்துவிட்ட முதலை உயிர் மனிதன் தன்னிடம் வருவதைக் கண்டவுடன் தன் வாயை அகலத் திறந்து கொண்டே அவன் மேல் பாய்ந்தது. தன் பலமனைத்தும் சேர்த்துக்

வேங்கையின் மைந்தன் -புதினம் - பாகம் 1 -32

ரோகிணியிடம் அவள் தந்தை கூறிய அடையாளங்களை நினைவில் வைத்துக் கொண்டு கருக்கிருட்டு நேரத்தில் இளங்கோ அந்த மலைச்சுனையைத் தேடித் திரிந்தான். அவனுக்கு எதிரில் பொட்டல் வெளியில் திட்டுத் திட்டாக இரண்டு மலைகள் படுத்துக் கிடந்தன. இடதுபுறம்வெகுதூரத்தில் அடர்ந்த காட்டுக்கு மத்தியில் ஒரு மலை தலைதூக்கி நின்றது. இந்த மூன்று மலைகளில் எந்த மலையில் சுனை இருக்கிறது? சுனைக்குள்ளே உள்ள குகையை எப்படித் தேடிக் கண்டுபிடிப்பது? பொழுது விடிவதற்கு முன்னர் சுனையின் இருப்பிடத்தைக் கண்டு பிடிக்கத் துடித்தான் இளங்கோ. மகிந்தரின் ஆட்கள் தன்னைத் தொடர்ந்து வரக்கூடும் என்ற அச்சம் அவனிடம் நிறைந்திருந்தது. ஒரு வேளை, மலையின் உச்சியிலிருந்து பார்த்தால், பகல்பொழுது அவனை அவர்களுக்குக் காட்டிக் கொடுத்துவிடுமல்லவா? கருக்கிருட்டு நேரத்தைத் தனக்குக் கவசமாக்கிக் கொள்ள நினைத்தான் இளங்கோ. நேரம் அவனுடைய விருப்பத்துக்காகக் கட்டுப்பட்டு நிற்கவில்லை. பொழுது புலர்ந்துகொண்டு வருவதற்கான அறிகுறிகள் மெல்ல மெல்லத் தோன்றத் தொடங்கின. கீழ் வானம் தீப்பட்டுக் கனிந்த பொன் தகடாக மாறியது. கானகத்துப் புள்ளினங்கள் பாட்டிசைத்துக் காலைப்பொழுதை வரவேற்றன. இள

வேங்கையின் மைந்தன் - புதினம் -பாகம் 1 - 31

பெரும்பிடுகு முத்தரையரின் வரவைக் கண்டு திகிலடைந்த வீரமல்லன்,அதிலிருந்து மீள்வதற்கு முன்னரே முத்தரையரின் வலது கரம் தன் தோளை வளைத்துக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தான். கீழே நழுவி விழுந்துவிட்ட துணி மூட்டையைக் குனிந்து எடுத்துக்கொண்டு அவரைப் பார்த்து ஓர் அசட்டுச் சிரிப்புச் சிரித்தான். “நீங்கள் வீட்டிலில்லை. அதனால்...” “அதனாலென்ன! திலகவதியைக் கண்டு பயந்தோடி வருகிறாயா?”அவனை அணைத்தபடியே கூடத்துக்குள் அழைத்துச் சென்றார் முத்தரையர்.“வீரனாகிய நீ ஒரு பெண்ணைக் கண்டவுடன் கோழையாகி விடலாமா?” “அப்பா, கையில் வாளெடுத்தால்தான் இவர் வீரர். துணிமூட்டையைத்தோளில் தூக்கினாரோ இவரைப் பார்க்கவே பரிதாபமாக இருக்கிறது” என்று சொல்லிக் கொண்டே அறைக்குள்ளிருந்து கூடத்துக்கு வந்தாள் திலகவதி. “நீங்கள் வீட்டிலில்லை என்று தெரிந்தவுடன் அவிழ்த்த மூட்டையை அவசரம் அவசரமாகக் கட்டிக் கொண்டு திரும்பிவிட்டார் அப்பா!” திலகவதி சிறு குழந்தையல்ல, வயது வந்த குழந்தை என்பதைக் கண்டுகொண்டான் வீரமல்லன். சிறு குழந்தைகள் பெற்றோரிடம் ஏமாறுவார்கள்.வயது வந்த குழந்தைகள் பெற்றோரை ஏமாற்றித் தாங்கள் யாரைக்காதலிக்கிறார்களோ அவர்களிடம் ஏமாறுவார்கள். தன் மகளி

வேங்கையின் மைந்தன்-புதினம்-பாகம் 1-30

மன்னர் மகிந்தர் தாமாகவே நகரத்துக்குத் திரும்பி விட்டார் என்ற மகிழ்ச்சிகரமான செய்தி மூலைமுடுக்குகள் தோறும் காற்றெனப் பரவியது. தெருக்களில் அங்கங்கே பலர் கூடி நின்று தாங்களே அந்தக் காட்சியை நேரில் கண்டவர்கள்போல் பேசிக் கொண்டனர். போரினால் ஏற்பட்டிருந்த மனக்கசப்பும், அதையொட்டிய நகரத்தில் நிலவிய அச்சம் கலந்த அமைதியும், இச்செய்தி கிடத்தவுடன் எங்கோ சென்று மறைந்தன. இராஜேந்திரரே நேரில் வருகை தந்து மன்னர் மகிந்தரைச் சகல மரியாதைகளுடன் வரவேற்றாராம். மாமன்னரும் மன்னரும் ஒருவரையொருவர் அன்போடு தழுவிக் கொண்டார்களாம். அவர்களுடைய சந்திப்பைக் கண்டவர்களுக்கு ‘பகை நாட்டரசர்களா இவர்கள்? என்ற வியப்பு ஏற்பட்டதாம். நெடு நாட்கள் பிரிந்திருந்த நெருங்கிய நண்பர்களென ஒருவருக்கொருவர் முகமன் கூறிக்கொண்டார்களாம்! இன்னும் இவை போன்ற பற்பல நல்ல செய்திகள் நகருக்குள் உலவின. காற்றுவாக்கில் நகரத்துக்குள் பரபரப்பைப் பரப்பிய இந்தச் செய்திகளில் ஒரு பகுதி மட்டிலும் உண்மை. சக்கரவர்த்தி இராஜேந்திரைப் பற்றிய வரையில் அவர்கள் நடந்ததைத்தான் கூறினார்கள். ஆனால் மன்னர் மகிந்தர் எவ்வாறு நடந்து கொண்டார் என்பது அவர்களில் யாருக்கும் தெரியாது

வேங்கையின் மைந்தன்-புதினம்-பாகம் 1-29

மதுரை மாநகரத்தில் வைகைக் கரைக்கடுத்து நின்ற பெரும்பிடுகு முத்தரையரின் சிறிய மாளிகையும் அதைச் சூழ்ந்தருந்த பூங்காவும் காலைக் கதிரொளியில் தனியானதொரு புத்தெழில் பெற்று விளங்கின. மேல் மாடத்தில் நின்று சோம்பல் முறித்தபடியே பூங்காவின் மேற்பரப்பைக் கண்ணோட்டம் விட்டுக் கொண்டிருந்தாள் திலகவதி. அதிகாலையில் எழுந்து குளித்து முழுகி மாற்றுடை தரித்து தன்னை நன்றாக அலங்கரித்துக் கொண்ட பின்னரும் அவளுடைய சோம்பல் தீரவில்லை.நாடோடி வணிகனை அவள் சந்தித்த பிறகு இரண்டு மூன்று தினங்களே ஆகியிருந்தன. என்றாலும் ஒவ்வொரு தினமும் ஒரு யுகமெனக் கழிந்தது அவளுக்கு. முதல் நாள் இரவில் சரியான உறக்கமில்லை. ஒருவேளை, அந்த மனிதன் வணிகனாக மட்டும் இருந்திருந்தால் அவள் அவனை மறந்திருப்பாளோ என்னவோ? அவன் தனது வாள் வீச்சால் திலகவதியின் உள்ளத்தையே கொள்ளை கொண்டு போய் விட்டான். புத்தம் புதிய கச்சைகளைக் கொண்டு வருவதாகச் சொல்லிச் சென்றவன் இன்னும் வரக்காணோமே! பெரும்பிடுகு முத்தரையரின் குதிரை உள்வாயில் முகப்பில் சேணம் கட்டி நின்றது. குதிரையின் மீது ஏறிக்கொண்ட முத்தரையர் மாடத்தில் நிற்கும் தமது மகளைத் திரும்பிப் பார்த்து, “திலகவதி! உன் அத்தைய